Van de eerste single van Build A Rocket Boys!, de nieuwe plaat van Elbow, is inmiddels een videoclip. Met beter geluid dan de eerder bekende opnames. Dit doet nummer haalt het nog niet bij Lippy Kids, maar maar wel weer nieuwsgieriger naar het nieuwe album...
dinsdag 1 februari 2011
maandag 31 januari 2011
The Joy Formidable
De ontdekking van Eurosonic Noorderslag, The Joy Formidable. Shoegaze met britpopelementen. Hun debuutplaat, The Big Roar, is net uit...
Nieuwe Explosions in the Sky!
Eindelijk hebben de postrockers van Explosions In the Sky de releasedatum van hun nieuwe album Take Care, Take Care, Take Care bekend gemaakt. 25 April komt de plaat uit in Europa, ruim op tijd voor het concert in Paradiso, dat nog niet uitverkocht is. Gaat dat zien!
dinsdag 18 januari 2011
zaterdag 14 augustus 2010
Ooit was er eens...
...de beste film allertijden: Once Upon A Time In The West. Ene Herve Attia is alle locaties nagegaan om te kijken hoe ze er nu bijliggen. Dat leverde de volgende film op:
maandag 17 mei 2010
vrijdag 30 april 2010
maandag 29 maart 2010
zondag 31 januari 2010
zondag 24 januari 2010
Tel ik wel mee?
Ik roep het al jaren en ik blijf het roepen: downloaden werkt. De muziekindustrie is het niet met me eens, die blijven roepen dat downloaden de muziekindustrie kapot maakt, maar toch blijf ik roepen: downloaden werkt. In al die jaren dat ik muziek van het internet gehaald heb, ben ik alleen maar meer gaan kopen. Daar is de Ikea ook blij mee, want het kostte een extra Billy. Alleen als ik naar de cd's kijk die ik gekocht heb, dan valt een ding op. Ik ben minder van de grote, moord en brand schreeuwende, maatschappijen gaan kopen en veel meer van kleinere platenmaatschappijen. Ik ben ook minder in winkels gaan kopen, maar meer online en ook veel mee direct bij de artiesten. Via hun websites of bij concerten. Ik heb dan ook significant meer cd's met daarin hanenpoten van de artiest in kwestie ingekladderd. Maar dat was mijn eigen keuze. Dat dus de grote platenmaatschappijen inderdaad aan de bel trekken, daar kan ik me wel wat bij voorstellen. Hun verkopen storten in, maar dat ligt toch aan henzelf: het aanbod is minder interessant (voor mij). Zij roepen echter ook dat de algehele cd- en muziekverkoop instort. En dat vond ik dus altijd wat merkwaardig, want het is meestal stervensdruk bij de merchandisestandjes bij liveconcerten. Maar als ik de woorden van Zoe Keating, ik kende haar niet, maar ze schijnt als een dolle te verkopen in de klassieke wereld, dan zou het zomaar kunnen zijn dat al die cd's die ik live kocht nooit meegeteld zijn in de verkopen! Zij concludeert:
Het hele verhaal leest u hier bij de Music Think Tank, de opmerkingen Zoe staan in de comments. Het zal mij er niet van weerhouden om minder cd's te kopen. Zolang de artiesten er maar beter van worden...
I've always suspected that behind the endless variations in the press on the "No one is selling music" story....there are plenty of independent musicians who do...but we can't prove it.
Het hele verhaal leest u hier bij de Music Think Tank, de opmerkingen Zoe staan in de comments. Het zal mij er niet van weerhouden om minder cd's te kopen. Zolang de artiesten er maar beter van worden...
zaterdag 26 december 2009
Vic is dood.
Hij kon het leven niet meer aan...
http://cstrecords.com/news_items/2009-12-25-vic-chesnutt-1964-2009
zaterdag 19 december 2009
Eat this Queen!
Mocht u die top 2000 aller tijden (en vooral de verwachte nummer 1) nu al zat zijn, zo kan het ook...
zondag 13 december 2009
maandag 9 november 2009
zondag 13 september 2009
Don't Copy That Floppy!
Een klassieker! Al kende ik nog niet. Wel een naar nummer, het blijft in je hoofd hangen...
(via @eelcoh)
(via @eelcoh)
zaterdag 15 augustus 2009
zaterdag 8 augustus 2009
Robbie goes to Hollywood?
Robbie Williams zit in de studio met Trevor Horn. Dat kon nog wel eens spannend worden...
donderdag 4 juni 2009
Feest!
Feliciteert u Storm van File Under even? Want op File Under is zojuist het 10000ste stukje geplaatst. Puike recensie ook en natuurlijk van een symphoband...
zaterdag 23 mei 2009
Sophia en het kwartje...
De eerste keer dat we elkaar zagen, dat was geen doorslaand succes. Robin Proper-Sheppard had The God Machine opgedoekt en was voor zichzelf begonnen onder de noemer Sophia. Hij opende voor Live, in Paradiso, in een tijd dat Live nog goed was. De zaal was vol en Robin deed zijn best om die volle zaal tegen te krijgen door tien minuten lang een akkoord te rammen op een akoestische gitaar. Het publiek reageerde inderdaad ronduit negatief door Robin van het podium af te boe’en, maar hij ging pas nadat hij zijn gitaar stukgeslagen had. Een volslagen potsierlijke vertoning was het en sindsdien het ik Proper-Sheppard ook niet meer serieus genomen. Althans, lange tijd niet. Ik kruiste zijn pad weer bij een concert van het zeer ondergewaardeerde Toshack Highway. Geen band van Proper-Sheppard, maar van Adam Franklin, van Swerediver faam. Robin deed wat hand- en spandiensten in de tourband. Na afloop van dat concert raakte ik met Proper-Sheppard en bleek het een zeer beminnelijke vent. Ik heb’m overigens niet aangesproken over dat Live debacle. Ondertussen bleven goede vrienden Sophia en The Godmachine draaien en ergens wist ik, dit is mijn genre, maar het kwartje wilde nooit vallen. Echter, Proper-Sheppard’s laatste werkje There are no goodbyes, is alleraardigst en gaat in de richting van een band als Anathema, die ik wel erg goed vind. Reden dus om het pad van Proper-Sheppard maar weer eens te kruizen.
Druk is het niet in Paradiso en dat is ook wel eens prettig. Stil wel, want de fans van Sophia weten dat je niet door de muziek heen moet lullen. Veel jonge vrouwen overigens ook, die Sophia goed kunnen waarderen. Proper-Sheppard heeft 9 medemusici meegenomen, er zit een heus strijkkwartet op het podium en toont zich opmerkelijk gedreven. Alleen valt bij mij weer het kwartje niet. Een groot zanger is Robin niet en een briljant gitarist ook niet. Daardoor blijft alles een beetje in een toon hangen. De nummers hebben een opvallend gebrek aan variatie. Pas in de toegift, als de distortion ingedrukt wordt, dan gaat het los en wordt het goed. Of eigenlijk beter, want slecht is het nooit en de kwaliteit spat er van af. Maar het raakt me niet. Kortom, Robin en ik zijn weer on speaking terms, maar ik zal er geen cd extra om kopen, helaas. En dat is toch jammer voor zo’n goede artiest…
Druk is het niet in Paradiso en dat is ook wel eens prettig. Stil wel, want de fans van Sophia weten dat je niet door de muziek heen moet lullen. Veel jonge vrouwen overigens ook, die Sophia goed kunnen waarderen. Proper-Sheppard heeft 9 medemusici meegenomen, er zit een heus strijkkwartet op het podium en toont zich opmerkelijk gedreven. Alleen valt bij mij weer het kwartje niet. Een groot zanger is Robin niet en een briljant gitarist ook niet. Daardoor blijft alles een beetje in een toon hangen. De nummers hebben een opvallend gebrek aan variatie. Pas in de toegift, als de distortion ingedrukt wordt, dan gaat het los en wordt het goed. Of eigenlijk beter, want slecht is het nooit en de kwaliteit spat er van af. Maar het raakt me niet. Kortom, Robin en ik zijn weer on speaking terms, maar ik zal er geen cd extra om kopen, helaas. En dat is toch jammer voor zo’n goede artiest…
maandag 18 mei 2009
What the f*ck?
Nieuws van het popfront. Lees u vooral hier. Een popzaal, waar je aangelengd bier krijgt in vieze plastic bekers, getapt door chagrijnig k*tpersoneel, dat door de muziek heen klept en ook nog Eu. 2,50 voor durft te vragen voor een glas, bij een onbereikbare bar omdat de zaal te vol gestouwd wordt, klaagt over de recessie en de crisis. Sommige organisaties zouden eens wat vaker in de spiegel moeten kijken en hun eigen falen niet moeten afwentelen op anderen...
vrijdag 19 september 2008
Hilbilies in De Helling...
Ooit interviewde ik ze. Dat was in de buurt van een van de eerste optredens in Nederland. In cultkringen was de naam van Hayseed Dixie inmiddels doorgedrongen en ik, als fervent AC/DC fan draaide A Hillbilly Tribute to AC/DC aardig grijs. De jongens hadden er lol in en vooral zanger en afgestudeerd filosoof John Wheeler, beter bekend als Barley Scotch, was een praatgrage gast. Die naast een hoop bier drinken, de heren zopen Affligem uit de fles, ook nog wat van Europa wilde zien en nog meer van Schoppenhauer, onderwerp van zijn scriptie, wilde leren. Dat iets van Europa willen zien nam Wheeler met de volgende tours die hij door Europa maakte nogal letterlijk. Waar de overige heren keurig met de tourbus gingen, pakte Wheeler de motor (een Truimph dit keer). Dat leverde bij zijn meest recente concert, afgelopen zondag in De Helling, de nodige sterke verhalen op. In sterke verhalen zijn de heren nog steeds goed, maar wat opviel, de heren zijn in die drie jaar dat ze Europa doen verdomd goed gaan spelen. De covers gaan een versnellinkje hoger, de eigen nummers, die live veel en veel sterker uitpakken dan op de plaat, wel twee versnellingen en de show is van een zeer hoog gehalte. Je staat er met een dikke grijns naar te kijken. Toen Storm vroeg of ik mee ging heb ik even getwijfeld, ik dacht de trucjes van Hayseed Dixie wel te kennen, maar ik ben blij dat ik geweest ben. Want zelden heb ik een band zich zo zien ontwikkelen in drie jaar. Goed, de eigen nummers verhouden zich nog steeds niet tot de covers en sommige grappen ken ik nu wel, maar wat een spelplezier en wat een (technische) klasse. Het optreden in De Helling was het laatste, hier in Europa van de huidige tour. De jongens gaan nu weer een plaat op nemen, en dan huurt Wheeler weer een motor om door Europa te crossen. Ik zou dan maar eens gaan kijken als ik u was. Vooral als u Hayseed Dixie nog niet kent. Want wat kun je een lol hebben met twee banjo, een akoestische bas, een akoestische gitaar en een viool. Vooral als je Hayseed Dixie heet…
vrijdag 8 augustus 2008
Echo...
Gewoon omdat ik ze zag vanavond...
De beste band die ik nooit zag in mijn leven. Is mijn leven nu compleet? Bijna, want ik moet Anne Clark nog live zien...
De beste band die ik nooit zag in mijn leven. Is mijn leven nu compleet? Bijna, want ik moet Anne Clark nog live zien...
Optimisme...
Ik mag dan al jaren in het midden van het land wonen, maar ik ben een geboren en getogen Tukker. En dat zul je er nooit uit krijgen. Dientengevolge ben ik dus ook fan van de plaatselijke FC en weet ik dus van gekkigheid niet waar ik kijken moet. We moeten namelijk tegen Arsenal voor de Champions League. Ik woon dus Utrecht, maar de energie die momenteel uit het Oosten komt is aanraakbaar. Er is een hoop, een optimisme gaanbaar uit een streek die ik niet anders ken dan " doo mah normaal, dan dooj al gek genog". En ik geniet van ieder moment. Okee, als we we verliezen van Arsenal, dan verliezen we van Arsenal. En niet van FC Kopenhagen of Slavia Praag. Wij Tukkers staan weer even op de kaart. En om het in goed Twents te zeggen: I'm fucking like it!
donderdag 24 juli 2008
Tour de Winnen...
Het hoofd van Laurens ten Dam verdiende gisteren de prijs van de authenticiteit. Asgrauw was het, verwaterde irissen. Woorden tuimelden als blokjes hout van zijn tong.
Helaas, de quotes van Ducrot en Dijkstra mis ik meestal, er moet gewerkt worden immers, maar Peter Winnen maakt het toch aardig goed in zijn column in het NRC...
vrijdag 13 juni 2008
Bonnaroo part 1
De eerste dag zit er bijna op. Een festival in de USA is een atractie opzich, al blijft de festival sfeer hetelfde. Toppers van de donderdag: Newton Faulkenr en MGMT. Helaas wordt het festival gesponsord door Budweiser, het Heineken van de USA, maar gelukkig zijn er hier ook microbreweries vertegenwoordigd. We krijgen dus ook normaal bier binnen...
Maar, het is een leuk feestje hier...
Maar, het is een leuk feestje hier...
maandag 14 april 2008
Dropkick Murphys en de kunst van het stagediven...
Enigszins verontrustend was het toch. Niet dat ik aan het inkakken was, maar om te nu te zeggen dat ik echt veel ruige concerten bezocht had de laatste tijd, dat dan weer niet. Thee Silver Mt. Sion and The Tralalaband was dan wel oorverschroeiend hard. Maar onder ruig versta ik toch wat anders. Gelukkig kwamen net op tijd de Dropkick Murphys naar Nederland, met in hun kielzog Deadly Sins en Against Me! om me voor daadwerkelijk inkakken te behoeden.
Deadly Sins mochten aftrappen. De band, met veruit de lelijkste naam van de afgelopen tijd, trapte adequaat af in een soort van oldskool punk. Zangeres Stephanie was op zich opvallend. Ze heeft een dijk van een strot en trekt de muziek daarmee naar enigszins acceptabele hoogten. Ze moet alleen een ander hemdje aantrekken, want het zal vast sexy bedoeld zijn, maar het constante rechttrekken van de afzakken bandjes (een keer of vijf per nummer) was verdomd irritant. Verrassend was de cover van The Smiths' "There's a light that never goes out". Deadly Sins bewezen ermee dat Morrisey en Marr verdomd goede punkliedjes schreven. De dame en heren kregen al wel langzaam maar zeker de handjes op elkaar van het binnenstromende publiek.
Van het binnenstromende publiek kwam toch een redelijk aantal bezoekers ook voor Against Me! De heren zijn van het adagium "Geen gezeik, raggen", en speelden met hun puntige meerstemmige punkrock de zaal al aardig plat. Ik dacht niet gehinderd te worden door enige kennis over de band, maar hun single "White People for Peace" bleek toch al doorgedrongen. Zanger/gitarist Tom Gabel heeft een puike rauwe stem en speelt op zo mogelijk nog puikere Rickenbackers. Dat zijn al twee pluspuntjes. Kortom, voor ondergetekende was het "gefundenes fressen" en Against Me! was in ieder geval de ontdekking van de avond. Al mag de drummert wel aan de clicktrack, want hier en daar zweefde het ritme toch nog wel enigszins. Zo langzaam maar zeker kwamen ook de eerste crowdsurfers naar boven en begonnen de eerste mensen van het podium te springen. De eerste was een jong vervelend ventje, dat gedurende de gehele optredens van Against Me! en Dropkick Murpys het podium op kroop, maar vervolgens niet de ballen had om daadwerkelijk het publiek in te springen. Dat waren er overigens opvallend veel die zich maar wat lafjes het publiek in lieten vallen. Nee, stagediven is niet meer wat het geweest is.
Uniek fenomeen van de avond: bij de damestoilet stond, in tegenstelling tot bij het herentoilet geen rij, aldus J. Mijn conclusie dat dat kwam omdat de mannen hier meer bier zopen en dus vaker moesten pissen, werd nog niet echt door haar gedeeld, waarna de volgende halve liters maar besteld werd. Want wat moet je anders als ondertussen het podium omgebouwd werd voor Dropkick Murphys. De Melkweg had er zin in, tussen de optredens door klonk regelmatig een welgemeend "Dropkick Murphys" (op de wijs van "We love Boston", de opener van Sing Loud, Sing Proud.). De heren lieten alleen wat langer op zich wachten dan strikt noodzakelijk was, maar toen de heren het podium bestormden was het hek ook gelijk van de dam. Op diverse plekken ontstonden spontane pits, waarbij het vooral vooraan heftig te keer ging. Het regende ondertussen stagedivers, die zo af en toe door Al Bar persoonlijk van het podium afgeflikkerd moesten worden, vanwege irritant lang in beeld. En dat is tenminste stagediven zoals het hoort, vanwege minder laf het publiek in. Opgevangen wordt je toch wel. Tenzij je 100 kilo weegt en twee meter lang bent. Ik hoop dat die kerel het overleefd heeft. Net zoals die stagediver die met een salto van het podium afging en waarvan zelfs de stage-security even bezorgd was.
Naar verluidt stampte Dropkick Murphys twee uur door, ik zelf was alle besef tijd al vrij snel kwijt. Stilstaan was niet mogelijk, meezingen wel, want de band speelde een goede mix tussen oud en nieuw werk. Het was het laatste optreden in de tour en dat was vooral bij zanger Al Bar te merken. Die moest toch regelmatig even op adem komen tegen het drumstel. Maar na de al eerder genoemde twee uur, inclusief toegift, waarbij zowel de mannen en de vrouwen op het podium gestaan hadden en duetje met Deadly Sins zangeres Stephanie, ze had nog steeds dat irritante hemdje aan!, was het helaas toch echt over. De band was kapot, ondertekende kon nog wel even door. Want op zo'n concert kun je nog weken teren. En dan komt Flogging Molly alweer langs...
Deadly Sins mochten aftrappen. De band, met veruit de lelijkste naam van de afgelopen tijd, trapte adequaat af in een soort van oldskool punk. Zangeres Stephanie was op zich opvallend. Ze heeft een dijk van een strot en trekt de muziek daarmee naar enigszins acceptabele hoogten. Ze moet alleen een ander hemdje aantrekken, want het zal vast sexy bedoeld zijn, maar het constante rechttrekken van de afzakken bandjes (een keer of vijf per nummer) was verdomd irritant. Verrassend was de cover van The Smiths' "There's a light that never goes out". Deadly Sins bewezen ermee dat Morrisey en Marr verdomd goede punkliedjes schreven. De dame en heren kregen al wel langzaam maar zeker de handjes op elkaar van het binnenstromende publiek.
Van het binnenstromende publiek kwam toch een redelijk aantal bezoekers ook voor Against Me! De heren zijn van het adagium "Geen gezeik, raggen", en speelden met hun puntige meerstemmige punkrock de zaal al aardig plat. Ik dacht niet gehinderd te worden door enige kennis over de band, maar hun single "White People for Peace" bleek toch al doorgedrongen. Zanger/gitarist Tom Gabel heeft een puike rauwe stem en speelt op zo mogelijk nog puikere Rickenbackers. Dat zijn al twee pluspuntjes. Kortom, voor ondergetekende was het "gefundenes fressen" en Against Me! was in ieder geval de ontdekking van de avond. Al mag de drummert wel aan de clicktrack, want hier en daar zweefde het ritme toch nog wel enigszins. Zo langzaam maar zeker kwamen ook de eerste crowdsurfers naar boven en begonnen de eerste mensen van het podium te springen. De eerste was een jong vervelend ventje, dat gedurende de gehele optredens van Against Me! en Dropkick Murpys het podium op kroop, maar vervolgens niet de ballen had om daadwerkelijk het publiek in te springen. Dat waren er overigens opvallend veel die zich maar wat lafjes het publiek in lieten vallen. Nee, stagediven is niet meer wat het geweest is.
Uniek fenomeen van de avond: bij de damestoilet stond, in tegenstelling tot bij het herentoilet geen rij, aldus J. Mijn conclusie dat dat kwam omdat de mannen hier meer bier zopen en dus vaker moesten pissen, werd nog niet echt door haar gedeeld, waarna de volgende halve liters maar besteld werd. Want wat moet je anders als ondertussen het podium omgebouwd werd voor Dropkick Murphys. De Melkweg had er zin in, tussen de optredens door klonk regelmatig een welgemeend "Dropkick Murphys" (op de wijs van "We love Boston", de opener van Sing Loud, Sing Proud.). De heren lieten alleen wat langer op zich wachten dan strikt noodzakelijk was, maar toen de heren het podium bestormden was het hek ook gelijk van de dam. Op diverse plekken ontstonden spontane pits, waarbij het vooral vooraan heftig te keer ging. Het regende ondertussen stagedivers, die zo af en toe door Al Bar persoonlijk van het podium afgeflikkerd moesten worden, vanwege irritant lang in beeld. En dat is tenminste stagediven zoals het hoort, vanwege minder laf het publiek in. Opgevangen wordt je toch wel. Tenzij je 100 kilo weegt en twee meter lang bent. Ik hoop dat die kerel het overleefd heeft. Net zoals die stagediver die met een salto van het podium afging en waarvan zelfs de stage-security even bezorgd was.
Naar verluidt stampte Dropkick Murphys twee uur door, ik zelf was alle besef tijd al vrij snel kwijt. Stilstaan was niet mogelijk, meezingen wel, want de band speelde een goede mix tussen oud en nieuw werk. Het was het laatste optreden in de tour en dat was vooral bij zanger Al Bar te merken. Die moest toch regelmatig even op adem komen tegen het drumstel. Maar na de al eerder genoemde twee uur, inclusief toegift, waarbij zowel de mannen en de vrouwen op het podium gestaan hadden en duetje met Deadly Sins zangeres Stephanie, ze had nog steeds dat irritante hemdje aan!, was het helaas toch echt over. De band was kapot, ondertekende kon nog wel even door. Want op zo'n concert kun je nog weken teren. En dan komt Flogging Molly alweer langs...
dinsdag 1 april 2008
VanderGraaf Generator
Het contrast kon niet groter zijn. Aan de ene kant stond Hadouken, een jong en druistig gezelschap uit Leeds, dat vooral jonge meisjes aantrok. aan de andere kant stond VanderGraaf Generator, een niet meer zo jong, doch nog steeds druistig gezelschap uit Manchester (oorspronkelijk). De mannen die hier op af kwamen hadden op zijn minst de opa van de meisjes aan de andere kant kunnen zijn. Ik vermoed dat menig meisje, dat zich ongetwijfeld erg hip voelde door een concertje te pakken in de Melkweg, zich de tyfus schrok door het grijze geweld dat zich aandiende.
Menig grijsaard voelde zich waarschijnlijk weer jong door al dat vrouwelijk geweld om zich heen, maar dat is een ander verhaal. Overigens, nu we het toch over die menige grijsaard hebben, ze voelen zich ongelofeloos hip, want ik heb ook zelden zoveel lange grijze haren bij elkaar gezien, al dan niet in een staart. Hippe grijze baardjes mogen blijkbaar ook weer. Net zoals VanderGraaf Generator. En daar ben ik blij mee. Want de heren wilden het in eerste instantie bij één comebackplaat laten, maar besloten, ondanks het vertrek van David Jackson, toch nog maar eens de studio in te duiken. Met zijn drieën. En dat leverde Trisector op, een opvallende plaat in het oeuvre van de band. Want eigenlijk, zoveel luchtiger als de rest, omdat ze niet geprobeerd hebben om het vertrek van Jackson te compenseren. Daardoor doet het album soms een beetje Cameliaans aan, ook al een band die niet meer zo nodig een punt hoefde te maken aan het eind van een lange carrière en prompt met het beste werk uit die carrière kwam. Deze luchtige lijn trokken ze door in de uitstekende liveshow. Oud en nieuw werk, netjes afgewisseld, met Hammill afwisselend op gitaar en piano.
Hugh Banton liet zijn orgel als vanouds gieren en wellicht, mede door het ontbreken van een (behoorlijk extravert) saxofonist werd ineens zoveel meer duidelijk wat voor een beest van een drummer Guy Evans eigenlijk is. Ook het voortreffelijke geluid en de uitgekiende lichtshow hielpen daar aan mee. Eigenlijk, concludeerden Storm en ondergetekende na afloop, is het veel beter zo, zonder Jackson. Waarmee we dus, na een geslaagde toegift met een puike Still Life, tevreden huiswaarts konden keren. De heren van Hadouken waren toen nog niet klaar. Maar die moeten eerst nog maar eens zien of ze er over 30 jaar nog staan...
Menig grijsaard voelde zich waarschijnlijk weer jong door al dat vrouwelijk geweld om zich heen, maar dat is een ander verhaal. Overigens, nu we het toch over die menige grijsaard hebben, ze voelen zich ongelofeloos hip, want ik heb ook zelden zoveel lange grijze haren bij elkaar gezien, al dan niet in een staart. Hippe grijze baardjes mogen blijkbaar ook weer. Net zoals VanderGraaf Generator. En daar ben ik blij mee. Want de heren wilden het in eerste instantie bij één comebackplaat laten, maar besloten, ondanks het vertrek van David Jackson, toch nog maar eens de studio in te duiken. Met zijn drieën. En dat leverde Trisector op, een opvallende plaat in het oeuvre van de band. Want eigenlijk, zoveel luchtiger als de rest, omdat ze niet geprobeerd hebben om het vertrek van Jackson te compenseren. Daardoor doet het album soms een beetje Cameliaans aan, ook al een band die niet meer zo nodig een punt hoefde te maken aan het eind van een lange carrière en prompt met het beste werk uit die carrière kwam. Deze luchtige lijn trokken ze door in de uitstekende liveshow. Oud en nieuw werk, netjes afgewisseld, met Hammill afwisselend op gitaar en piano.
Hugh Banton liet zijn orgel als vanouds gieren en wellicht, mede door het ontbreken van een (behoorlijk extravert) saxofonist werd ineens zoveel meer duidelijk wat voor een beest van een drummer Guy Evans eigenlijk is. Ook het voortreffelijke geluid en de uitgekiende lichtshow hielpen daar aan mee. Eigenlijk, concludeerden Storm en ondergetekende na afloop, is het veel beter zo, zonder Jackson. Waarmee we dus, na een geslaagde toegift met een puike Still Life, tevreden huiswaarts konden keren. De heren van Hadouken waren toen nog niet klaar. Maar die moeten eerst nog maar eens zien of ze er over 30 jaar nog staan...
donderdag 27 maart 2008
woensdag 19 maart 2008
dinsdag 15 januari 2008
Bandje kijken, biertje drinken...
Ondertussen was ik op Eurosonic en Noorderslag. U leest hier (Eurosonic) en hier (Noorderslag) wat ik er van vond. Inclusief fijne foto's van Klaas en Dennis!
maandag 14 januari 2008
zaterdag 12 januari 2008
Hippie in de Helling
Soms hoor je van die nummers op de radio, die na één keer blijven hangen. Dream Catch Me van Newton Faulkner is zo’n nummer. Wellicht bleef het nummer ook wat sneller hangen omdat ik op één of andere manier aan Jason Falkner moest denken. Kan de stem zijn, de muziek of gewoon stiekem de naam. Storm was het niet met me eens, maar ik leg wel vaker associaties die niet door anderen begrepen worden. Ik heb ermee leren leven. Wat Storm wel met me eens was, was dat singer/songwriterpop van de heer Faulkner muzikaal interessant genoeg was om eens nader te onderzoeken. Bijvoorbeeld bij een live-concert. Nou dat trof, want Newton Faulkner deed Tivoli De Helling aan en dat was een mooie gelegenheid om het concertjaar 2008 af te trappen.
Tot mijn verbazing waren we niet de enigen die er zo over dachten. De Helling was namelijk strak uitverkocht. Newton Faulkner bleek iets populairder dan gedacht. Er waren blijkbaar meer mensen die Dream Catch Me een erg prettig nummer vonden. En niet alleen Dream Catch Me, maar menig ander nummer werd meegezongen, dus het leek dat we of met een cultaanhang te maken hadden, of dat ik, zoals vaker, gewoon weer iets gemist had. Het zal het laatste wel zijn. Wel een bijzondere aanhang had Faulkner overigens. De zaal was voor zeventig procent gevuld met meisjes. En de meeste van de andere dertig procent waren de bij behorende vriendjes. Nu was het me al opgevallen dat vrouwen in steeds grotere getale naar pop/rockconcerten gaan, maar deze hoeveelheden, dat had ik niet verwacht. Ik was dan ook even bang dat de rest van oeuvre van Faulkner uit Vivapop zou bestaan zoals dat van collega singer/songwriters als Johnson, Powter en consorten. Nu is Faulkner ook niet de lelijkste op dees’ aard en gezien de commentaren om me heen, deden zijn dreads het ook wel goed. Anyway. De toekomst zou het uitwijzen, maar we moesten ons eerst door Dearhunter heenworstelen.
Dearhunter, ook wel bekend als Derrick Skyvan (voormalig zanger van Wealthy Beggar), bewees dat je meer nodig hebt dan een goede stem om het publiek te vermaken. Paul Carrack Jr. noemde Storm hem en daar zit wel wat in. Puike stem, maar het werk van anderen nodig om er wat van te maken. Hoewel, het werk dat Skyvan bracht was op zich nog niet zo slecht, maar meer geschikt om met een band uit te voeren. Want wat nu over bleef was vooral degelijk maar saai te noemen.
Saai was Faulkner bepaald niet. En een band heeft hij ook niet nodig. Hij speelt namelijk alle instrumenten tegelijk op die ene akoestische gitaar. Het optreden was dan ook een wereld van verschil met het voorprogramma. Faulkner is een geboren optimist die met een heerlijk naïeve blik de wereld in kijkt. Hij verbaast zich constant over zijn eigen populariteit en het feit dat zijn fans zelfs de obscure nummers kennen én meezingen. Hij ouwehoert heerlijk tussen de nummers door, weet het publiek en vooral het vrouwelijke gedeelte daarvan uitstekend te bespelen. Faulkner stelt zich kwetsbaar op en weet dat hij fouten maakt. Dan speelt hij dus het betreffende stuk opnieuw, voorzien van vele verontschuldigingen. Maar bovenal, de man kan een liedje schrijven en is een fenomenaal gitarist. Of eigenlijk een fenomenaal bespeler van de gitaar. Want hij haalt er op zeer onorthodoxe wijzen, alleen met behulp van zijn blote handen, de meest waanzinnige geluiden uit. Baslijnen met de ene hand, melodieën met de andere hand en ondertussen drummen en zingen! Het mooiste voorbeeld was een cover van Teardrop (orgineel van Massive Attack). Goed gespeeld, terwijl ondertussen de karakteristieke drumlijn getikt wordt. Zijn eigen oeuvre misstaat overigens ook niet met (toppers als Dream Catch Me en UFO. Newton speelde met de overbodigheid van de toegift (door’m aan te kondigen en te vertellen hoe lang hij weg bleef) en vergaloppeerde zich eigenlijk alleen aan een cover van Bohemian Rapsody. Best aardig, maar volstrekt overbodig. Het bedierf echter de genoeglijke avond niet. Als Newton Faulkner de maat der dingen is voor het rest van het concertseizoen, dan begin ik me nu vast te verkneukelen. Dan wordt 2008 een prettig jaar...
Tot mijn verbazing waren we niet de enigen die er zo over dachten. De Helling was namelijk strak uitverkocht. Newton Faulkner bleek iets populairder dan gedacht. Er waren blijkbaar meer mensen die Dream Catch Me een erg prettig nummer vonden. En niet alleen Dream Catch Me, maar menig ander nummer werd meegezongen, dus het leek dat we of met een cultaanhang te maken hadden, of dat ik, zoals vaker, gewoon weer iets gemist had. Het zal het laatste wel zijn. Wel een bijzondere aanhang had Faulkner overigens. De zaal was voor zeventig procent gevuld met meisjes. En de meeste van de andere dertig procent waren de bij behorende vriendjes. Nu was het me al opgevallen dat vrouwen in steeds grotere getale naar pop/rockconcerten gaan, maar deze hoeveelheden, dat had ik niet verwacht. Ik was dan ook even bang dat de rest van oeuvre van Faulkner uit Vivapop zou bestaan zoals dat van collega singer/songwriters als Johnson, Powter en consorten. Nu is Faulkner ook niet de lelijkste op dees’ aard en gezien de commentaren om me heen, deden zijn dreads het ook wel goed. Anyway. De toekomst zou het uitwijzen, maar we moesten ons eerst door Dearhunter heenworstelen.
Dearhunter, ook wel bekend als Derrick Skyvan (voormalig zanger van Wealthy Beggar), bewees dat je meer nodig hebt dan een goede stem om het publiek te vermaken. Paul Carrack Jr. noemde Storm hem en daar zit wel wat in. Puike stem, maar het werk van anderen nodig om er wat van te maken. Hoewel, het werk dat Skyvan bracht was op zich nog niet zo slecht, maar meer geschikt om met een band uit te voeren. Want wat nu over bleef was vooral degelijk maar saai te noemen.
Saai was Faulkner bepaald niet. En een band heeft hij ook niet nodig. Hij speelt namelijk alle instrumenten tegelijk op die ene akoestische gitaar. Het optreden was dan ook een wereld van verschil met het voorprogramma. Faulkner is een geboren optimist die met een heerlijk naïeve blik de wereld in kijkt. Hij verbaast zich constant over zijn eigen populariteit en het feit dat zijn fans zelfs de obscure nummers kennen én meezingen. Hij ouwehoert heerlijk tussen de nummers door, weet het publiek en vooral het vrouwelijke gedeelte daarvan uitstekend te bespelen. Faulkner stelt zich kwetsbaar op en weet dat hij fouten maakt. Dan speelt hij dus het betreffende stuk opnieuw, voorzien van vele verontschuldigingen. Maar bovenal, de man kan een liedje schrijven en is een fenomenaal gitarist. Of eigenlijk een fenomenaal bespeler van de gitaar. Want hij haalt er op zeer onorthodoxe wijzen, alleen met behulp van zijn blote handen, de meest waanzinnige geluiden uit. Baslijnen met de ene hand, melodieën met de andere hand en ondertussen drummen en zingen! Het mooiste voorbeeld was een cover van Teardrop (orgineel van Massive Attack). Goed gespeeld, terwijl ondertussen de karakteristieke drumlijn getikt wordt. Zijn eigen oeuvre misstaat overigens ook niet met (toppers als Dream Catch Me en UFO. Newton speelde met de overbodigheid van de toegift (door’m aan te kondigen en te vertellen hoe lang hij weg bleef) en vergaloppeerde zich eigenlijk alleen aan een cover van Bohemian Rapsody. Best aardig, maar volstrekt overbodig. Het bedierf echter de genoeglijke avond niet. Als Newton Faulkner de maat der dingen is voor het rest van het concertseizoen, dan begin ik me nu vast te verkneukelen. Dan wordt 2008 een prettig jaar...
donderdag 10 januari 2008
zondag 30 december 2007
donderdag 13 december 2007
Kort maar krachtig...
Wanneer is een optreden geslaagd, was de vraag die we naar afloop van The Twilight Sad in Ekko onszelf stelden. Over het optreden van het voorprogramma waren we het snel eens. Dat was in ieder geval niet geslaagd. Want de zanger was dronken en de drummer kan geen maat houden. Dan wordt het al snel vervelend. Maar over The Twilight Sad werd nog even doorgeboomd. Want was het geslaagd? Het was in ieder geval goed. Maar het was zo kort. Althans, voor mijn gevoel heeft het voorprogramma langer op het podium gestaan dan de hoofdact. Een van de eerste criteria die genoemd werd was; waar voor je geld. De allereerste keer dat ik Tom Waits zag, een kaartje toen het astronomische bedrag van 120 gulden!, was het optreden al geslaagd na een halve minuut in het eerste nummer. De opkomst was al de helft (shit, hij bestaat echt!) en de eerste noten zang deden de rest (shit, hij zingt echt zo!). Tom zou nu beslist wat harder moeten werken voor zijn geld. Maar toch vond ik “waar voor je geld” geen goed criterium. Ik heb beslist goede optreden op Parkpop en andere gratis festivals en het kaartje voor het optreden van The Twilight Sad koste maar 8 euro. Maar zelf voor 8 euro wil je niet dat de band zich er met een Jantje van Leiden van af maakt. Nu speelden ze, zoals gezegd, iets meer dan een half uur, maar desalniettemin was het geen half werk. En daarnaast, ik ben wel eens tevreden weggelopen na kortere optredens (De Raggende Manne in Atak). Wellicht was The Twilight Sad te vergelijken met De Raggende Manne. Kort spelen, maar wel alles geven.
Want het halve uurtje van The Twilight Sad was een behoorlijk intensief half uurtje. De beste nummers van Fourteen autumns and fifteen winters, de enige plaat tot nu toe, werden gespeeld en de band verontschuldigde zich niet meer nummers te hebben. De opening was accapella, waarbij het heerlijke vette Glaswegian accent van zanger James Graham, hij had fysiek wel wat weg van Ian Curtis, nog meer naar voren kwam dan ander. Maar de postrock van The Twilight Sad groeide binnen het halve uur naar epische hoogten. Waarbij na de initiële teleurstelling van de afkondiging toch het gevoel overheerste dat het een geslaagd optreden was. Goed, hard en alles uit de kast. tijd dus om de jongens de studio in te trappen voor nieuw werk. Wellicht dat het dan zomaar een uurtje duurt de volgende keer. En dan mag het best Eu. 16 kosten...
Want het halve uurtje van The Twilight Sad was een behoorlijk intensief half uurtje. De beste nummers van Fourteen autumns and fifteen winters, de enige plaat tot nu toe, werden gespeeld en de band verontschuldigde zich niet meer nummers te hebben. De opening was accapella, waarbij het heerlijke vette Glaswegian accent van zanger James Graham, hij had fysiek wel wat weg van Ian Curtis, nog meer naar voren kwam dan ander. Maar de postrock van The Twilight Sad groeide binnen het halve uur naar epische hoogten. Waarbij na de initiële teleurstelling van de afkondiging toch het gevoel overheerste dat het een geslaagd optreden was. Goed, hard en alles uit de kast. tijd dus om de jongens de studio in te trappen voor nieuw werk. Wellicht dat het dan zomaar een uurtje duurt de volgende keer. En dan mag het best Eu. 16 kosten...
zondag 9 december 2007
Apocalyptica in de Melkweg
Is het verstandig om een band waarvan je een concert gezien hebt, dat je zonder blikken of blozen tot favoriete optredens rekent, nogmaals te gaan zien? Ik vond van niet. Dus ging ik nooit meer naar een concert van Tool toe omdat het concert dat ik ooit van ze zag in de Metropool in Hengelo zoveel indruk op me maakte. Daarom vermeed ik tot voor kort ook de concerten van Apocalyptica. De eerste en laatste keer dat ik ze in de grote zaal van Melkweg zag was namelijk fenomenaal. Het viertal legde toen echt zijn hele ziel en zaligheid in de show en na een uur hingen ze afgepeigerd over hun instrumenten. Geweldig. Toch was ik nieuwsgierig hoe het zou zijn hoe ze het er af zouden brengen nu ze een drummer aan hun formatie toegevoegd hadden. Daarom ging ik afgelopen week toch maar weer eens kijken toen ze de (ondertussen vernieuwde) Melkweg weer aandeden. Maar wel een tikkie sceptisch.Aan populariteit hebben de Finnen in ieder geval niet ingeboet. Al weken van te voren was de Melkweg tot aan de laatste plaats toe uitverkocht. Ik zie zelfs jongetjes van een jaar of zes, zeven die samen met hun ouders naar deze happening gekomen zijn. Geen idee of het mag, maar ze vinden het duidelijk tof om hier te zijn. Zelf houd ik niet van uitverkochte zalen, ik observeer graag zittend vanaf een afstandje, met niet al te veel mensen om me heen naar de verrichtingen van een band en die kans zat er nu dus niet in. Jammer, maar gelukkig kon ik wel snel een betrekkelijk rustig plekkie op het balkon vinden van waaraf ik de band kon zien. Helaas moet ik me wel eerst door het voorprogramma heen worstelen. En in dit geval was het niet echt feest. Het Duitse vijftal Lacrimas Profundere voldoet wel hoor als opwarmer, maar hun mix van Him en Sisters of Mercy gaat me na een drie kwartier - of was het nog langer? - toch echt wel vervelen. Maar de jonge kids in de zaal vonden het blijkbaar een stuk minder erg. Enfin, het zal. Ik was er niet rauwig om toen het eindelijk afgelopen was.
Na een korte ombouw was eindelijk Apocalyptica aan de beurt. Gelijk in het eerste nummer is wel duidelijk waarom ze drummer Mikko Sirén ingelijfd hebben. Wat een beest van een drummer en wat een plezier heeft deze man overduidelijk in zijn werk. Hij zou niet misstaan in menig metalband, maar zou ook zo Animal kunnen vervangen in de Muppetshow met zijn rare strapatsen achter de drums. Het viertal cellisten die aan beide zijden van hem zitten hebben nu bovendien veel meer ruimte om te laten zien hoe bekwaam ze zijn op hun cello's. Naast me heeft een meisje heel erg veel moeite om zich zelf in te houden. Ze wil graag uit haar dak gaan, maar geneert zich een beetje om dat te doen omdat ik zo rustig naar het podium sta te kijken. Opeens is ze in paniek, ze is het speldje van een cello dat ze op haar shirt gespeld heeft verloren. Ik help haar met zoeken en ze is als een kind zo blij als we het kleinood uiteindelijk vinden.
Op het podium gaat de band ondertussen net als de vorige keer tot aan het gaatje. Maar op de juiste momenten pakt het viertal wel even zijn rust. Continu vol gas zou volgens mij ook niet vol te houden zijn. Gelukkig is er altijd Antero Manninen, het ex-bandlid dat altijd wel mee gaat op tournee. Hij is de enige die het hele optreden stoïcijns op zijn stoel blijft zitten, maar legt vanaf die plek wel een solide basis waarop de andere drie uit hun dak kunnen gaan. En dat doen ze. Metallica's "Seek and Destroy" wordt bijvoorbeeld op meesterlijke wijze gespeeld waarbij de band het publiek opzweept om en masse mee te schreeuwen met de refreinen. En dat gebeurt uit volle borst. Vanaf het balkon is het een geweldig gezicht om de zaal te zien kolken en headbangen.
Ik betrap me er op dat ik mijn scepsis al lang heb laten varen en heb vervangen door bewondering. Want dit viertal - en ook de drummer natuurlijk - beheerst hun instrument tot in de puntjes. Zelfs als bandleider Eicca en Perttu als beesten tekeer gaan op het podium lijken ze ze geen noot te missen. Toch ga ik me na verloop van tijd een beetje ergeren aan het beest dat achter de drumkit zit. Hij ramt echt elk gaatje zo vakkundig dicht dat er te weinig lucht in de nummers zit om te ademen. De momenten dat hij zelf even op adem mag komen en het viertal cellisten alleen aan het woord is zijn stiekem toch de momenten die ik het mooist vind in de show. En ik hoor dat meer mensen zeggen. Toonbeeld daarvan is de eerste toegift waarin ze een fantastische versie van "Nothing Else Matters" spelen. Toch ben ik blij dat ik wel gegaan ben naar het concert. Het was dan misschien niet zo intens als de eerste keer dat ik Apocalyptica aan het werk zag, maar geweldig was het wel. Ik zit nu dan ook te dubben of ik nu wel of niet Tool zal gaan bekijken als ze Nederland weer aan doen…
zaterdag 8 december 2007
donderdag 6 december 2007
Weet jij wanneer ik voor het eerst een boterham met kaas gegeten heb?
Vroegah, toen het internet nog niet bestond, toen had je de radio om nieuwe muziek te ontdekken. En over het algemeen hield dat in dat je Hilversum 3 luisterde. En dan vooral naar de VARA en de VPRO. Want daar vielen de pareltjes te ontdekken. Als je goed luisterde. Één van de nummers die ik toen opgepikt heb en die me tot op heden dierbaar zijn is Maternité. Een titel waar ik lang naar zocht, een nummer goed afkondigen was er toen al niet bij, was Maternité. Een woord dat verder niet in het nummer voorkomt en googlen op "Weet jij nog wanneer ik voor het eerst een boterham met kaas gegeten heb", was er toen dus nog bij. En vergeet het maar dat de Popfoto deze teksten publiceerde. Het werk van MAM, want dat is de band waar het om gaat, is inmiddels niet meer te verkrijgen, dus daarom heet Tom America, de grote man achter MAM, maar een selectie online gezet. Gratis en voor niks! En inclusief Maternité. Geniet ervan...
(via Dubbelmono)
(via Dubbelmono)
woensdag 21 november 2007
De magische cirkel...
Mocht u zich vervelen begin juli, dan zou U naar Magic Circle Festival, in Bad Arolsen, kunnen gaan. Want voor het luttele bedrag van Eu. 80 krijgt u dan:
• 4 days of unlimited metal madness
Optreden van beginnende metalbands en Manowarlabelgenoot Hellhole.
• 20,000 free beers
Er worden 25.000 dikke stinkende Duitse Metalisti verwacht, dus dat wordt rennen.
• 20,000 free copies of the new MANOWAR single
Joepi!
• 4 Custom Built Choppers owned by MANOWAR band members given away
De Poepi!
• 6 classic MANOWAR albums performed live in their entirety
On Friday night, the Metal Kings will perform “Battle Hymns”, “Into Glory Ride” and “Hail To England”. On Saturday “Sign Of The Hammer”, “Fighting The World” and finally “Kings Of Metal” will all be played from start to finish. This set will also feature a bombastic first-time rendition of “The Crown And The Ring (Lament Of The Kings)”, which will feature the original choir and orchestral performance that has never been seen before.
• $115.00 (80 EUR), for the greatest heavy metal gathering of the year
Mijn God. Ik weet in ieder geval waar ik niet ben...
• 4 days of unlimited metal madness
Optreden van beginnende metalbands en Manowarlabelgenoot Hellhole.
• 20,000 free beers
Er worden 25.000 dikke stinkende Duitse Metalisti verwacht, dus dat wordt rennen.
• 20,000 free copies of the new MANOWAR single
Joepi!
• 4 Custom Built Choppers owned by MANOWAR band members given away
De Poepi!
• 6 classic MANOWAR albums performed live in their entirety
On Friday night, the Metal Kings will perform “Battle Hymns”, “Into Glory Ride” and “Hail To England”. On Saturday “Sign Of The Hammer”, “Fighting The World” and finally “Kings Of Metal” will all be played from start to finish. This set will also feature a bombastic first-time rendition of “The Crown And The Ring (Lament Of The Kings)”, which will feature the original choir and orchestral performance that has never been seen before.
• $115.00 (80 EUR), for the greatest heavy metal gathering of the year
Mijn God. Ik weet in ieder geval waar ik niet ben...
woensdag 7 november 2007
vrijdag 26 oktober 2007
Wild Horses could drag me away, from school...
Ik heb een 300+ concerten bezocht in mijn leven. Misschien wel meer, de tel ben ik al lang kwijt. Maar dat waren hoofdzakelijk rock/pop concerten. Klassiek zag ik hoogst zelden en jazz heb ik altijd proberen te vermijden. Om jazz hangt namelijk een foute reuk. Jazz is, in mij optiek, gefröbel in de marge. Muziek gemaakt door conservatoriumstudenten die zich zelf veel te graag horen spelen. Of drummen met kwastjes. Wat nog erger is. En het wordt gemaakt voor conservatoriumconcerten en leraren van de plaatselijke middelbare school. Van die types met een spencer, een baard, sandalen en een pijp. Types waar ik niet mee in één concertzaal hoef te zitten. Een goed vooroordeel is nooit weg, lijkt me. En bespaart veel tijd en geld.
Wat mij er dan toe bracht om ja te zeggen op de vraag of ik mee ging naar een concert van Gino Vanelli en Michiel Borstlap in het SJU, dat vraag ik me nog steeds af. De naam Gino Vanelli zal het zijn geweest. Met Wild Horses ben ik immers groot geworden. Misschien was het wel die extra opmerking dat het een onaangekondigd concert was, een soort van geheim optreden. Doet er verder ook niet toe, ik ging erheen…
En ik had best spijt toen ik er, een dag voor het concert, achter kwam dat Borstlap helemaal geen gitarist was, zoals ik dacht, doch een begenadigd pianist. Althans volgens de kenners. Dat zou doorbijten worden. Mijn charmante concertgenote maakte het nog bonter door er vlak voor het concert achter te komen dat Borstlap helemaal geen trompettist was, dus het was duidelijk voor wie we kwamen: Gino Vanelli. Met toch enige spanning liepen we de jazzkelder van Utrecht binnen. Zou ik de docentenkamer van mijn middelbare school binnenlopen? Het antwoord was een volmondig ja! Zelden zag ik zoveel vooroordelen in een klap bevestigd! Zelden zag ik zoveel baarden en spencers in één ruimte. Dat beloofde wat. Het begon al bij binnenkomst. Toen ik met een hand vol bier, per ongeluk het bier van een docent Scheikunde met een PH waarde van onder nul, omgooide was de man zo verongelijkt over dat onrecht dat hij mij het liefst direct naar de conrector gestuurd had. Hij eiste dan ook op hoge toon een nieuw biertje, toen ik terug kwam van de bar, niet in de gaten hebbende dat dat biertje al tien minuten voor hem stond. Ik ging er maar eens goed voor zitten en zette me schrap…
Gino Vanelli is een raar mannetje. Zijn verhoudingen zijn volledig zoek waardoor hij lijkt op een klein marsmannetje met een veel te groot hoofd, getooid met een puike afro. Maar met een dijk van een stem. Woei. Daarvan is in de jaren niets verloren gegaan. En hij was gelukkig ook de man die het concert droeg. Borstlap is inderdaad een begenadigd pianist, die slechts af toe zich te buiten ging aan jazzy buitenissigheden. Dat waren dan ook meteen de mindere nummers. Daar waar Borstlap dicht bij de, overigens puike, popnummers van Vanelli bleef, bereikten ze grote hoogten. Evenals het publiek. Borstlap en Vanelli lieten duidelijk merken dat vele delen geïmproviseerd waren, de heren hadden gewoon zin om te spelen, maar de “kenners”, knipten, klapten en joelden vrolijk mee. Alsof ze er verstand van hadden. Voor mee zat een leraar economie die niet stel kon zitten en zijn performance afgekeken had van de Josti Band. We zullen het maar enthousiasme noemen. Vanelli is daarnaast een goed entertainer, met leuke verhalen en grappen tussen de nummers door. En haalt, daar waar nodig, gewoon publiek het podium op ter ondersteuning van de nummers. Wild Horses werd gelukkig gespeeld, al stond het arrangement me niet helemaal aan. Dat nummer van de ANWB reclame, People gotta move, werd dan wel weer geinig gebracht en een nieuw nummer, Gipsy Kings, was gewoon werelds. De afsluiter, een Italiaans nummer, in de allerbeste Eros Rammazotti stijl, had dan weer niet gehoeven. Al met al was het een goed concert. Of eigenlijk vooral leuk, ondanks het overschot aan leraren in de SJU. Wat ook meteen maakt dat ik er waarschijnlijk voorlopig ook niet weer kom. Ik ben niet voor niks al een tijdje van school af…
Wat mij er dan toe bracht om ja te zeggen op de vraag of ik mee ging naar een concert van Gino Vanelli en Michiel Borstlap in het SJU, dat vraag ik me nog steeds af. De naam Gino Vanelli zal het zijn geweest. Met Wild Horses ben ik immers groot geworden. Misschien was het wel die extra opmerking dat het een onaangekondigd concert was, een soort van geheim optreden. Doet er verder ook niet toe, ik ging erheen…
En ik had best spijt toen ik er, een dag voor het concert, achter kwam dat Borstlap helemaal geen gitarist was, zoals ik dacht, doch een begenadigd pianist. Althans volgens de kenners. Dat zou doorbijten worden. Mijn charmante concertgenote maakte het nog bonter door er vlak voor het concert achter te komen dat Borstlap helemaal geen trompettist was, dus het was duidelijk voor wie we kwamen: Gino Vanelli. Met toch enige spanning liepen we de jazzkelder van Utrecht binnen. Zou ik de docentenkamer van mijn middelbare school binnenlopen? Het antwoord was een volmondig ja! Zelden zag ik zoveel vooroordelen in een klap bevestigd! Zelden zag ik zoveel baarden en spencers in één ruimte. Dat beloofde wat. Het begon al bij binnenkomst. Toen ik met een hand vol bier, per ongeluk het bier van een docent Scheikunde met een PH waarde van onder nul, omgooide was de man zo verongelijkt over dat onrecht dat hij mij het liefst direct naar de conrector gestuurd had. Hij eiste dan ook op hoge toon een nieuw biertje, toen ik terug kwam van de bar, niet in de gaten hebbende dat dat biertje al tien minuten voor hem stond. Ik ging er maar eens goed voor zitten en zette me schrap…
Gino Vanelli is een raar mannetje. Zijn verhoudingen zijn volledig zoek waardoor hij lijkt op een klein marsmannetje met een veel te groot hoofd, getooid met een puike afro. Maar met een dijk van een stem. Woei. Daarvan is in de jaren niets verloren gegaan. En hij was gelukkig ook de man die het concert droeg. Borstlap is inderdaad een begenadigd pianist, die slechts af toe zich te buiten ging aan jazzy buitenissigheden. Dat waren dan ook meteen de mindere nummers. Daar waar Borstlap dicht bij de, overigens puike, popnummers van Vanelli bleef, bereikten ze grote hoogten. Evenals het publiek. Borstlap en Vanelli lieten duidelijk merken dat vele delen geïmproviseerd waren, de heren hadden gewoon zin om te spelen, maar de “kenners”, knipten, klapten en joelden vrolijk mee. Alsof ze er verstand van hadden. Voor mee zat een leraar economie die niet stel kon zitten en zijn performance afgekeken had van de Josti Band. We zullen het maar enthousiasme noemen. Vanelli is daarnaast een goed entertainer, met leuke verhalen en grappen tussen de nummers door. En haalt, daar waar nodig, gewoon publiek het podium op ter ondersteuning van de nummers. Wild Horses werd gelukkig gespeeld, al stond het arrangement me niet helemaal aan. Dat nummer van de ANWB reclame, People gotta move, werd dan wel weer geinig gebracht en een nieuw nummer, Gipsy Kings, was gewoon werelds. De afsluiter, een Italiaans nummer, in de allerbeste Eros Rammazotti stijl, had dan weer niet gehoeven. Al met al was het een goed concert. Of eigenlijk vooral leuk, ondanks het overschot aan leraren in de SJU. Wat ook meteen maakt dat ik er waarschijnlijk voorlopig ook niet weer kom. Ik ben niet voor niks al een tijdje van school af…
donderdag 25 oktober 2007
Not a bedtime story...
Aside form the mind-boggling debauchery, the most surprising thing I learned about Slash is that he has had a pacemaker-defibrillator unit in his heart since the age of 35. Coming in a close second is the revelation that he is probably the biggest Disney fan on the face of the earth. Actually, on second thoughts, the Disney revelation is much more shocking...
Slash komt met een autobiografie, waarin hij het een en ander zal vertellen over drank, drugs, Gun's Roses, drank, drugs, W. Axl. Rose, drank, drugs, Disney, er zal ook wel wat sex inzitten en zijn pacemaker natuurlijk. En drank en drugs. Damn, en ik moet nog beginnen aan Mötley Crüe, the Dirt. Dat wordt doorlezen...
dinsdag 16 oktober 2007
Taart!
Hoera! File Under bestaat 5 jaar! Gefeliciteerd! En dat we nog maar lang meuk mogen bespreken...
ps: heeft iemand nog een Billy (eiken) over? Ik kom inmiddels ruimte te kort...
ps: heeft iemand nog een Billy (eiken) over? Ik kom inmiddels ruimte te kort...
zondag 14 oktober 2007
Knokken!
Mocht u zich vanavond vervelen (14-10 that is):
Gewoon in de Melkweg. Voor Eu. 15. Alsof het niks is...
Gewoon in de Melkweg. Voor Eu. 15. Alsof het niks is...
Abonneren op:
Posts (Atom)