Kort maar krachtig...

Wanneer is een optreden geslaagd, was de vraag die we naar afloop van The Twilight Sad in Ekko onszelf stelden. Over het optreden van het voorprogramma waren we het snel eens. Dat was in ieder geval niet geslaagd. Want de zanger was dronken en de drummer kan geen maat houden. Dan wordt het al snel vervelend. Maar over The Twilight Sad werd nog even doorgeboomd. Want was het geslaagd? Het was in ieder geval goed. Maar het was zo kort. Althans, voor mijn gevoel heeft het voorprogramma langer op het podium gestaan dan de hoofdact. Een van de eerste criteria die genoemd werd was; waar voor je geld. De allereerste keer dat ik Tom Waits zag, een kaartje toen het astronomische bedrag van 120 gulden!, was het optreden al geslaagd na een halve minuut in het eerste nummer. De opkomst was al de helft (shit, hij bestaat echt!) en de eerste noten zang deden de rest (shit, hij zingt echt zo!). Tom zou nu beslist wat harder moeten werken voor zijn geld. Maar toch vond ik “waar voor je geld” geen goed criterium. Ik heb beslist goede optreden op Parkpop en andere gratis festivals en het kaartje voor het optreden van The Twilight Sad koste maar 8 euro. Maar zelf voor 8 euro wil je niet dat de band zich er met een Jantje van Leiden van af maakt. Nu speelden ze, zoals gezegd, iets meer dan een half uur, maar desalniettemin was het geen half werk. En daarnaast, ik ben wel eens tevreden weggelopen na kortere optredens (De Raggende Manne in Atak). Wellicht was The Twilight Sad te vergelijken met De Raggende Manne. Kort spelen, maar wel alles geven.



Want het halve uurtje van The Twilight Sad was een behoorlijk intensief half uurtje. De beste nummers van Fourteen autumns and fifteen winters, de enige plaat tot nu toe, werden gespeeld en de band verontschuldigde zich niet meer nummers te hebben. De opening was accapella, waarbij het heerlijke vette Glaswegian accent van zanger James Graham, hij had fysiek wel wat weg van Ian Curtis, nog meer naar voren kwam dan ander. Maar de postrock van The Twilight Sad groeide binnen het halve uur naar epische hoogten. Waarbij na de initiële teleurstelling van de afkondiging toch het gevoel overheerste dat het een geslaagd optreden was. Goed, hard en alles uit de kast. tijd dus om de jongens de studio in te trappen voor nieuw werk. Wellicht dat het dan zomaar een uurtje duurt de volgende keer. En dan mag het best Eu. 16 kosten...