Apocalyptica in de Melkweg

Is het verstandig om een band waarvan je een concert gezien hebt, dat je zonder blikken of blozen tot favoriete optredens rekent, nogmaals te gaan zien? Ik vond van niet. Dus ging ik nooit meer naar een concert van Tool toe omdat het concert dat ik ooit van ze zag in de Metropool in Hengelo zoveel indruk op me maakte. Daarom vermeed ik tot voor kort ook de concerten van Apocalyptica. De eerste en laatste keer dat ik ze in de grote zaal van Melkweg zag was namelijk fenomenaal. Het viertal legde toen echt zijn hele ziel en zaligheid in de show en na een uur hingen ze afgepeigerd over hun instrumenten. Geweldig. Toch was ik nieuwsgierig hoe het zou zijn hoe ze het er af zouden brengen nu ze een drummer aan hun formatie toegevoegd hadden. Daarom ging ik afgelopen week toch maar weer eens kijken toen ze de (ondertussen vernieuwde) Melkweg weer aandeden. Maar wel een tikkie sceptisch.

Aan populariteit hebben de Finnen in ieder geval niet ingeboet. Al weken van te voren was de Melkweg tot aan de laatste plaats toe uitverkocht. Ik zie zelfs jongetjes van een jaar of zes, zeven die samen met hun ouders naar deze happening gekomen zijn. Geen idee of het mag, maar ze vinden het duidelijk tof om hier te zijn. Zelf houd ik niet van uitverkochte zalen, ik observeer graag zittend vanaf een afstandje, met niet al te veel mensen om me heen naar de verrichtingen van een band en die kans zat er nu dus niet in. Jammer, maar gelukkig kon ik wel snel een betrekkelijk rustig plekkie op het balkon vinden van waaraf ik de band kon zien. Helaas moet ik me wel eerst door het voorprogramma heen worstelen. En in dit geval was het niet echt feest. Het Duitse vijftal Lacrimas Profundere voldoet wel hoor als opwarmer, maar hun mix van Him en Sisters of Mercy gaat me na een drie kwartier - of was het nog langer? - toch echt wel vervelen. Maar de jonge kids in de zaal vonden het blijkbaar een stuk minder erg. Enfin, het zal. Ik was er niet rauwig om toen het eindelijk afgelopen was.

Na een korte ombouw was eindelijk Apocalyptica aan de beurt. Gelijk in het eerste nummer is wel duidelijk waarom ze drummer Mikko Sirén ingelijfd hebben. Wat een beest van een drummer en wat een plezier heeft deze man overduidelijk in zijn werk. Hij zou niet misstaan in menig metalband, maar zou ook zo Animal kunnen vervangen in de Muppetshow met zijn rare strapatsen achter de drums. Het viertal cellisten die aan beide zijden van hem zitten hebben nu bovendien veel meer ruimte om te laten zien hoe bekwaam ze zijn op hun cello's. Naast me heeft een meisje heel erg veel moeite om zich zelf in te houden. Ze wil graag uit haar dak gaan, maar geneert zich een beetje om dat te doen omdat ik zo rustig naar het podium sta te kijken. Opeens is ze in paniek, ze is het speldje van een cello dat ze op haar shirt gespeld heeft verloren. Ik help haar met zoeken en ze is als een kind zo blij als we het kleinood uiteindelijk vinden.

Op het podium gaat de band ondertussen net als de vorige keer tot aan het gaatje. Maar op de juiste momenten pakt het viertal wel even zijn rust. Continu vol gas zou volgens mij ook niet vol te houden zijn. Gelukkig is er altijd Antero Manninen, het ex-bandlid dat altijd wel mee gaat op tournee. Hij is de enige die het hele optreden stoïcijns op zijn stoel blijft zitten, maar legt vanaf die plek wel een solide basis waarop de andere drie uit hun dak kunnen gaan. En dat doen ze. Metallica's "Seek and Destroy" wordt bijvoorbeeld op meesterlijke wijze gespeeld waarbij de band het publiek opzweept om en masse mee te schreeuwen met de refreinen. En dat gebeurt uit volle borst. Vanaf het balkon is het een geweldig gezicht om de zaal te zien kolken en headbangen.

Ik betrap me er op dat ik mijn scepsis al lang heb laten varen en heb vervangen door bewondering. Want dit viertal - en ook de drummer natuurlijk - beheerst hun instrument tot in de puntjes. Zelfs als bandleider Eicca en Perttu als beesten tekeer gaan op het podium lijken ze ze geen noot te missen. Toch ga ik me na verloop van tijd een beetje ergeren aan het beest dat achter de drumkit zit. Hij ramt echt elk gaatje zo vakkundig dicht dat er te weinig lucht in de nummers zit om te ademen. De momenten dat hij zelf even op adem mag komen en het viertal cellisten alleen aan het woord is zijn stiekem toch de momenten die ik het mooist vind in de show. En ik hoor dat meer mensen zeggen. Toonbeeld daarvan is de eerste toegift waarin ze een fantastische versie van "Nothing Else Matters" spelen. Toch ben ik blij dat ik wel gegaan ben naar het concert. Het was dan misschien niet zo intens als de eerste keer dat ik Apocalyptica aan het werk zag, maar geweldig was het wel. Ik zit nu dan ook te dubben of ik nu wel of niet Tool zal gaan bekijken als ze Nederland weer aan doen…