Hilbilies in De Helling...

Ooit interviewde ik ze. Dat was in de buurt van een van de eerste optredens in Nederland. In cultkringen was de naam van Hayseed Dixie inmiddels doorgedrongen en ik, als fervent AC/DC fan draaide A Hillbilly Tribute to AC/DC aardig grijs. De jongens hadden er lol in en vooral zanger en afgestudeerd filosoof John Wheeler, beter bekend als Barley Scotch, was een praatgrage gast. Die naast een hoop bier drinken, de heren zopen Affligem uit de fles, ook nog wat van Europa wilde zien en nog meer van Schoppenhauer, onderwerp van zijn scriptie, wilde leren. Dat iets van Europa willen zien nam Wheeler met de volgende tours die hij door Europa maakte nogal letterlijk. Waar de overige heren keurig met de tourbus gingen, pakte Wheeler de motor (een Truimph dit keer). Dat leverde bij zijn meest recente concert, afgelopen zondag in De Helling, de nodige sterke verhalen op. In sterke verhalen zijn de heren nog steeds goed, maar wat opviel, de heren zijn in die drie jaar dat ze Europa doen verdomd goed gaan spelen. De covers gaan een versnellinkje hoger, de eigen nummers, die live veel en veel sterker uitpakken dan op de plaat, wel twee versnellingen en de show is van een zeer hoog gehalte. Je staat er met een dikke grijns naar te kijken. Toen Storm vroeg of ik mee ging heb ik even getwijfeld, ik dacht de trucjes van Hayseed Dixie wel te kennen, maar ik ben blij dat ik geweest ben. Want zelden heb ik een band zich zo zien ontwikkelen in drie jaar. Goed, de eigen nummers verhouden zich nog steeds niet tot de covers en sommige grappen ken ik nu wel, maar wat een spelplezier en wat een (technische) klasse. Het optreden in De Helling was het laatste, hier in Europa van de huidige tour. De jongens gaan nu weer een plaat op nemen, en dan huurt Wheeler weer een motor om door Europa te crossen. Ik zou dan maar eens gaan kijken als ik u was. Vooral als u Hayseed Dixie nog niet kent. Want wat kun je een lol hebben met twee banjo, een akoestische bas, een akoestische gitaar en een viool. Vooral als je Hayseed Dixie heet…

Dropkick Murphys en de kunst van het stagediven...

Enigszins verontrustend was het toch. Niet dat ik aan het inkakken was, maar om te nu te zeggen dat ik echt veel ruige concerten bezocht had de laatste tijd, dat dan weer niet. Thee Silver Mt. Sion and The Tralalaband was dan wel oorverschroeiend hard. Maar onder ruig versta ik toch wat anders. Gelukkig kwamen net op tijd de Dropkick Murphys naar Nederland, met in hun kielzog Deadly Sins en Against Me! om me voor daadwerkelijk inkakken te behoeden.

Deadly Sins mochten aftrappen. De band, met veruit de lelijkste naam van de afgelopen tijd, trapte adequaat af in een soort van oldskool punk. Zangeres Stephanie was op zich opvallend. Ze heeft een dijk van een strot en trekt de muziek daarmee naar enigszins acceptabele hoogten. Ze moet alleen een ander hemdje aantrekken, want het zal vast sexy bedoeld zijn, maar het constante rechttrekken van de afzakken bandjes (een keer of vijf per nummer) was verdomd irritant. Verrassend was de cover van The Smiths' "There's a light that never goes out". Deadly Sins bewezen ermee dat Morrisey en Marr verdomd goede punkliedjes schreven. De dame en heren kregen al wel langzaam maar zeker de handjes op elkaar van het binnenstromende publiek.

Van het binnenstromende publiek kwam toch een redelijk aantal bezoekers ook voor Against Me! De heren zijn van het adagium "Geen gezeik, raggen", en speelden met hun puntige meerstemmige punkrock de zaal al aardig plat. Ik dacht niet gehinderd te worden door enige kennis over de band, maar hun single "White People for Peace" bleek toch al doorgedrongen. Zanger/gitarist Tom Gabel heeft een puike rauwe stem en speelt op zo mogelijk nog puikere Rickenbackers. Dat zijn al twee pluspuntjes. Kortom, voor ondergetekende was het "gefundenes fressen" en Against Me! was in ieder geval de ontdekking van de avond. Al mag de drummert wel aan de clicktrack, want hier en daar zweefde het ritme toch nog wel enigszins. Zo langzaam maar zeker kwamen ook de eerste crowdsurfers naar boven en begonnen de eerste mensen van het podium te springen. De eerste was een jong vervelend ventje, dat gedurende de gehele optredens van Against Me! en Dropkick Murpys het podium op kroop, maar vervolgens niet de ballen had om daadwerkelijk het publiek in te springen. Dat waren er overigens opvallend veel die zich maar wat lafjes het publiek in lieten vallen. Nee, stagediven is niet meer wat het geweest is.

Uniek fenomeen van de avond: bij de damestoilet stond, in tegenstelling tot bij het herentoilet geen rij, aldus J. Mijn conclusie dat dat kwam omdat de mannen hier meer bier zopen en dus vaker moesten pissen, werd nog niet echt door haar gedeeld, waarna de volgende halve liters maar besteld werd. Want wat moet je anders als ondertussen het podium omgebouwd werd voor Dropkick Murphys. De Melkweg had er zin in, tussen de optredens door klonk regelmatig een welgemeend "Dropkick Murphys" (op de wijs van "We love Boston", de opener van Sing Loud, Sing Proud.). De heren lieten alleen wat langer op zich wachten dan strikt noodzakelijk was, maar toen de heren het podium bestormden was het hek ook gelijk van de dam. Op diverse plekken ontstonden spontane pits, waarbij het vooral vooraan heftig te keer ging. Het regende ondertussen stagedivers, die zo af en toe door Al Bar persoonlijk van het podium afgeflikkerd moesten worden, vanwege irritant lang in beeld. En dat is tenminste stagediven zoals het hoort, vanwege minder laf het publiek in. Opgevangen wordt je toch wel. Tenzij je 100 kilo weegt en twee meter lang bent. Ik hoop dat die kerel het overleefd heeft. Net zoals die stagediver die met een salto van het podium afging en waarvan zelfs de stage-security even bezorgd was.

Naar verluidt stampte Dropkick Murphys twee uur door, ik zelf was alle besef tijd al vrij snel kwijt. Stilstaan was niet mogelijk, meezingen wel, want de band speelde een goede mix tussen oud en nieuw werk. Het was het laatste optreden in de tour en dat was vooral bij zanger Al Bar te merken. Die moest toch regelmatig even op adem komen tegen het drumstel. Maar na de al eerder genoemde twee uur, inclusief toegift, waarbij zowel de mannen en de vrouwen op het podium gestaan hadden en duetje met Deadly Sins zangeres Stephanie, ze had nog steeds dat irritante hemdje aan!, was het helaas toch echt over. De band was kapot, ondertekende kon nog wel even door. Want op zo'n concert kun je nog weken teren. En dan komt Flogging Molly alweer langs...

Vies praatje...

Kijk nou! Zelfs de grootste artiesten moeten poepen...

Weet jij wanneer ik voor het eerst een boterham met kaas gegeten heb?

Vroegah, toen het internet nog niet bestond, toen had je de radio om nieuwe muziek te ontdekken. En over het algemeen hield dat in dat je Hilversum 3 luisterde. En dan vooral naar de VARA en de VPRO. Want daar vielen de pareltjes te ontdekken. Als je goed luisterde. Één van de nummers die ik toen opgepikt heb en die me tot op heden dierbaar zijn is Maternité. Een titel waar ik lang naar zocht, een nummer goed afkondigen was er toen al niet bij, was Maternité. Een woord dat verder niet in het nummer voorkomt en googlen op "Weet jij nog wanneer ik voor het eerst een boterham met kaas gegeten heb", was er toen dus nog bij. En vergeet het maar dat de Popfoto deze teksten publiceerde. Het werk van MAM, want dat is de band waar het om gaat, is inmiddels niet meer te verkrijgen, dus daarom heet Tom America, de grote man achter MAM, maar een selectie online gezet. Gratis en voor niks! En inclusief Maternité. Geniet ervan...

(via Dubbelmono)

De magische cirkel...

Mocht u zich vervelen begin juli, dan zou U naar Magic Circle Festival, in Bad Arolsen, kunnen gaan. Want voor het luttele bedrag van Eu. 80 krijgt u dan:

• 4 days of unlimited metal madness

Optreden van beginnende metalbands en Manowarlabelgenoot Hellhole.

• 20,000 free beers

Er worden 25.000 dikke stinkende Duitse Metalisti verwacht, dus dat wordt rennen.

• 20,000 free copies of the new MANOWAR single

Joepi!

• 4 Custom Built Choppers owned by MANOWAR band members given away

De Poepi!

• 6 classic MANOWAR albums performed live in their entirety

On Friday night, the Metal Kings will perform “Battle Hymns”, “Into Glory Ride” and “Hail To England”. On Saturday “Sign Of The Hammer”, “Fighting The World” and finally “Kings Of Metal” will all be played from start to finish. This set will also feature a bombastic first-time rendition of “The Crown And The Ring (Lament Of The Kings)”, which will feature the original choir and orchestral performance that has never been seen before.

• $115.00 (80 EUR), for the greatest heavy metal gathering of the year

Mijn God. Ik weet in ieder geval waar ik niet ben...

In mijn hoofd (2)

Tiger Army - Forever fade away

Wild Horses could drag me away, from school...

Ik heb een 300+ concerten bezocht in mijn leven. Misschien wel meer, de tel ben ik al lang kwijt. Maar dat waren hoofdzakelijk rock/pop concerten. Klassiek zag ik hoogst zelden en jazz heb ik altijd proberen te vermijden. Om jazz hangt namelijk een foute reuk. Jazz is, in mij optiek, gefröbel in de marge. Muziek gemaakt door conservatoriumstudenten die zich zelf veel te graag horen spelen. Of drummen met kwastjes. Wat nog erger is. En het wordt gemaakt voor conservatoriumconcerten en leraren van de plaatselijke middelbare school. Van die types met een spencer, een baard, sandalen en een pijp. Types waar ik niet mee in één concertzaal hoef te zitten. Een goed vooroordeel is nooit weg, lijkt me. En bespaart veel tijd en geld.

Wat mij er dan toe bracht om ja te zeggen op de vraag of ik mee ging naar een concert van Gino Vanelli en Michiel Borstlap in het SJU, dat vraag ik me nog steeds af. De naam Gino Vanelli zal het zijn geweest. Met Wild Horses ben ik immers groot geworden. Misschien was het wel die extra opmerking dat het een onaangekondigd concert was, een soort van geheim optreden. Doet er verder ook niet toe, ik ging erheen…

En ik had best spijt toen ik er, een dag voor het concert, achter kwam dat Borstlap helemaal geen gitarist was, zoals ik dacht, doch een begenadigd pianist. Althans volgens de kenners. Dat zou doorbijten worden. Mijn charmante concertgenote maakte het nog bonter door er vlak voor het concert achter te komen dat Borstlap helemaal geen trompettist was, dus het was duidelijk voor wie we kwamen: Gino Vanelli. Met toch enige spanning liepen we de jazzkelder van Utrecht binnen. Zou ik de docentenkamer van mijn middelbare school binnenlopen? Het antwoord was een volmondig ja! Zelden zag ik zoveel vooroordelen in een klap bevestigd! Zelden zag ik zoveel baarden en spencers in één ruimte. Dat beloofde wat. Het begon al bij binnenkomst. Toen ik met een hand vol bier, per ongeluk het bier van een docent Scheikunde met een PH waarde van onder nul, omgooide was de man zo verongelijkt over dat onrecht dat hij mij het liefst direct naar de conrector gestuurd had. Hij eiste dan ook op hoge toon een nieuw biertje, toen ik terug kwam van de bar, niet in de gaten hebbende dat dat biertje al tien minuten voor hem stond. Ik ging er maar eens goed voor zitten en zette me schrap…

Gino Vanelli is een raar mannetje. Zijn verhoudingen zijn volledig zoek waardoor hij lijkt op een klein marsmannetje met een veel te groot hoofd, getooid met een puike afro. Maar met een dijk van een stem. Woei. Daarvan is in de jaren niets verloren gegaan. En hij was gelukkig ook de man die het concert droeg. Borstlap is inderdaad een begenadigd pianist, die slechts af toe zich te buiten ging aan jazzy buitenissigheden. Dat waren dan ook meteen de mindere nummers. Daar waar Borstlap dicht bij de, overigens puike, popnummers van Vanelli bleef, bereikten ze grote hoogten. Evenals het publiek. Borstlap en Vanelli lieten duidelijk merken dat vele delen geïmproviseerd waren, de heren hadden gewoon zin om te spelen, maar de “kenners”, knipten, klapten en joelden vrolijk mee. Alsof ze er verstand van hadden. Voor mee zat een leraar economie die niet stel kon zitten en zijn performance afgekeken had van de Josti Band. We zullen het maar enthousiasme noemen. Vanelli is daarnaast een goed entertainer, met leuke verhalen en grappen tussen de nummers door. En haalt, daar waar nodig, gewoon publiek het podium op ter ondersteuning van de nummers. Wild Horses werd gelukkig gespeeld, al stond het arrangement me niet helemaal aan. Dat nummer van de ANWB reclame, People gotta move, werd dan wel weer geinig gebracht en een nieuw nummer, Gipsy Kings, was gewoon werelds. De afsluiter, een Italiaans nummer, in de allerbeste Eros Rammazotti stijl, had dan weer niet gehoeven. Al met al was het een goed concert. Of eigenlijk vooral leuk, ondanks het overschot aan leraren in de SJU. Wat ook meteen maakt dat ik er waarschijnlijk voorlopig ook niet weer kom. Ik ben niet voor niks al een tijdje van school af…

Not a bedtime story...

Aside form the mind-boggling debauchery, the most surprising thing I learned about Slash is that he has had a pacemaker-defibrillator unit in his heart since the age of 35. Coming in a close second is the revelation that he is probably the biggest Disney fan on the face of the earth. Actually, on second thoughts, the Disney revelation is much more shocking...

Slash komt met een autobiografie, waarin hij het een en ander zal vertellen over drank, drugs, Gun's Roses, drank, drugs, W. Axl. Rose, drank, drugs, Disney, er zal ook wel wat sex inzitten en zijn pacemaker natuurlijk. En drank en drugs. Damn, en ik moet nog beginnen aan Mötley Crüe, the Dirt. Dat wordt doorlezen...

Droog

HILVERSUM - Marco Borsato is de grootste tranentrekker in muziekland. Dat blijkt uit onderzoek van de Universiteit van Tilburg onder luisteraars van Radio 2, waarvan de resultaten woensdag werden onthuld.

Op de vraag bij welke artiest het laatst was gehuild, werd Borsato het meest genoemd. Op de tweede plaats eindigde zanger Stef Bos en als derde de band U2. Bos is tevens verantwoordelijk voor het meest emotionele lied; bij zijn 'Papa' houden de meeste mensen het niet droog.

Aldus Nu.nl

Dat heb ik nu ook altijd, als ik die ellende van Borsato hoor. Dan houd ik het niet droog. Maar of dat hier nou bedoeld wordt...

The Great Rock'n Roll Swindle Part 3

The Sex Pistols gaan weer optreden om het dertigjarige jubileum van Never Mind The Bollocks te vieren. Kortom, het geld zal wel weer eens op zijn. Tijd dat we die jongens nu echt eens op laten pakken voor zwendel...

Een kwestie van jammer...

Soms, moet je ook babbelen over minder geslaagde plaatjes...

I thought you were dead? (2)

In navolging van de eerste berichten: het eerste geluid is ook te horen, want The Cult biedt gratis een nummertje bij Roadrunner, I Assassin, op een overigens spuuglelijke site. Dor er uw voordeel mee! Mijn eerste indruk is dat het nog niets bijzonders is. Als Billy Duffy los gaat, dan wordt het nog wat, maar voor de rest is het wel hele matige cliche Cultrock in de Electric stijl. En dat is niet mijn favoriete Cultplaat...

Hey, weer een stukje over The Hip!

Maar dan niet specifiek over The Tragically Hip, maar meer over World Container, de laatste plaat van The Tragically Hip en de "gevaren" van het online kopen van platen. World Container is namelijk onlangs in Nederland uitgekomen, zoals trouwe lezertjes van File Under reeds wisten. Maar ondergetekende, als die-hard fan, had de plaat reeds gekocht in Canada, toen hij daar aankwam. En wat ze daar precies in de hoesjes stoppen als beveiliging, ik weet het, maar De Bijenkorf was er niet blij mee. Gelukkig gingen de poortjes bij binnenkomst al af en werd door deductie van mijn tas geconstateerd dat het de Hip cd was, maar je zult mooi staan te kijken als de poortjes pas bij het naar buiten gaan afgaan. De leuke mevrouw van de horloges was overigens wel bereid om de cd even voor "over de plaat te halen", zoals ze het noemde. Zodat het winkelen ongestoord verder kon gaan. Al kon ik bij de Bijenkorf verder niet slagen...

Making plans for writing...

Terwijl ik me door een nieuw plaatje heen worstel, omdat er toch een degelijke recensie over geschreven moet worden, moet ik me constant bedwingen om niet terug te vallen op het oude werk van één van de betreffende artiesten, vanwege vergaande genialiteit...

Ach weet je, eentje dan maar, omdat het kan: