Welcome to the Occupation...

Je hebt soms van die verrassingen. Van dat je thuis komt van een weekendje weg en ineens heb je een kaartje R.E.M. in Tivoli. Althans, tegen betaling natuurlijk. Mijn eerste reactie was overigens; donder op! REM in Tivoli? Die staan in de Bierhal en groter, maar Tivoli, dat niet. Nu bleken ze ook in de bierhal te staan, maar bij wijze van goedmakertje aan de fans, een aantal gemiste tours en het feit dat ze toch al een week in Tivoli gerepeteerd hadden besloten de heren om maar af te trappen in Tivoli. Op zich een leuk idee, want hoe vaak zie je nu een grote band in een relatief klein zaaltje. Bijna nooit eigenlijk, en helemaal met een live band als REM kan dat goed uitpakken. Ik had ze al twee keer gezien, beide keren op Torhout en vooral het optreden in de Green tour is goed bijgebleven en hoewel ik de band ietwat uit het oog verloren was, je kunt ook niet alles kopen en de laatste albums zijn toch minder interessant IMHO, liep ik met hoge verwachtingen Tivoli in. In tegenstelling tot de bands die in de afgelopen maanden zag, speelde ik vanavond eens een “thuiswedstrijd”…

Mijn favoriete plek innemend, zo ten hoogte van de mengtafel, daar is het geluid het beste, het zicht goed, het gedrang niet zo groot en de bar dichtbij, viel het meteen op dat er toch een grote band in Tivoli stond. De mengtafel nam iets meer plaats in dan anders en ook het podium was wat voller. “Mijn plek” was gelukkig nog wel vrij. Er hing een ongebruikelijke soort van “spanning” in Tivoli, blijkbaar waren er meer mensen met hoge verwachtingen gekomen. De band vond het overigens niet nodig om die spanning lang hoog te houden en trapte klokslag negenen af met, hoe toepasselijk, Begin the Begin, direct gevolgd door een nieuw nummer, Animal. Dat overigens een soort van The End of The World part 2 was. Het toch al niet lege podium, was met 6 man, de heren Stipe, Buck en Mills waren vergezeld van Ken Stringfellow ((alle instrumenten behalve drum)van Posies faam) in een Ric Ocasek imitatie, Scott McCaughey (voornamelijk gitaar en een enkele keer toetsen) in een Crazy Horse imitatie en drummer Bill Rieflin (van Ministry en NIN faam, wat te merken was want hij sloeg goed door). Die drukke bezetting, die tussen de nummers dor allemaal van plaats en instrument moesten wisselen, wat op het podiumpje van Tivoli nogal een gekrioel was, en de mid-tempo songkeuze in het begin van het concert deed Tivoli nog niet echt ontbranden. Aan Micheal Stipe lag het niet, hij bood overigens tussendoor netjes zijn excuses aan voor het feit dat ze zolang niet in Nederland gespeeld hadden, maar Stipe was een positieve uitzondering bij de rest van REM die uiterlijk steeds meer op boekhouders beginnen te lijken, maar Stipe danste bewoog en zong alsof zijn leven ervan af hing. Alleen was voor hem ook het podium te klein. Echter tot Losing My Religion werd gespeeld, dit ondanks het feit dat enkelen reeds geld hadden geboden om het NIET te horen. De zaal pikte de grootste hit op, de vlam werd alsnog ontstoken en vanaf dat moment was het een gewonnen wedstrijd. Het tempo van de nummers ging omhoog, de heren REM en consorten leken warm, en bij The One I Love werd een eerste kookpuntje bereikt. Live and How To Life It was een volgend hoogtepuntje en Man on the Moon bleek toch beter het beeld dat ik had van het hitje. Te snel waren de heren hierna echter van het podium, om overigens redelijk snel weer terug te komen.

Met een aantal verrassingen, volgens Stipe. Het tempo werd ogenblikkelijk teruggeschroefd met Everybody Hurts, mooi sein om bier te gaan halen, wat een draak is dat toch ook. Tijd voor verrassing 1: De opkomst voor Magnapop’s Linda Hopper die de Magnapop klepper Favorite Writer mocht doen. Ik zou zweren dat het een REM nummer was… Via oudje Little America kregen we een redelijk gedreven versie te horen van Patti Smith’s People got The Power die overging in een mooie lange It’s the End of World as We Now It. Min of een verwacht einde van de show, al gingen de lampen toch nog te snel aan, waarna we in noodtempo Tivoli uitgeveegd werden. Nogal bruut en geen tijd om even na te evalueren, waar de Witte Ballons voor gebruikt werd. Overigens vermoed ik dat ze alle apparatuur door de zaal naar buiten moesten slepen en aangezien alles snel naar A’dam moest, moest men een lege zaal hebben.

Resumerend was het een genoegelijk avond, vooral het tweede deel van het concert, maar wordt het geen jaarlijstjes voer. Daarvoor was het begin te mat en heb ik toch een aantal favo’s gemist (waarom niets van Green?). Maar het was leuk om een grote rockband te zien zweten in een klein zaaltje. De volgende keer gewoon met zijn vieren en dan de pannen van dak spelen. En openen met Stand oid…

(R.E.M. in Tivoli, zaterdag 21 juni 2003)

Setlist:

Begin The Begin
Animal
Great Beyond
Drive
Welcome To The Occupation
Bad Day
Imitation Of Life
Daysleeper
Reno
So Fast So Numb
Maps And Legends
Losing My Religion
Electrolite
At My Most Beautiful
The One I Love
Life And How To Live It
She Just Wants To Be
Walk Unafraid
Man On The Moon

Encore:
Everybody Hurts
Favourite Writer (with Linda Hopper)
Little America
End Of The World