I'm on Fire!

Een goedmakertje, dat was het eigenlijk. Ik zag Nick Cave and The Bad Seeds ooit eerder. In 1989 op Torhout, waar overigens ook Joe Jackson, die ik onlangs zag, en REM, die ik binnenkort ga zien, stonden (om ook nog naar Lou Reed te gaan, dat werd me echt te gek…). Maar ik kende Nick Cave toen niet eigenslijk. Dus werd het optreden gebruikt als pauze om het terrein eens te verkennen. (Jaha, jongens en meisjes, vroeger kon dat nog, toen festivals nog een podium hadden en je je niet wezenloos hoefde te plannen om alles interessants te zien…). Magoe, van Nick heb ik dus niet veel meegekregen. Dat kwam later pas, toen ik in een wat zwartere periode kwam en ik me eens goed ging verdiepen in ’s mans oeuvre. En niet zonder gevolgen, want ik raakte in de ban van Nick Cave, al dan niet met Bad Seeds. Tot een jaar of twee geleden eigenlijk. Want toen kwam No More Shall We Part uit en dat was de druppel. Kijk, iedere artiest heeft recht op ouder worden, maar zoals Nick oud werd, dat werd me allemaal toch iets te braafjes.Gelukkig vond Nick dat zelf ook en met Nocturama, zijn laatste werkje, is de weg terug weer ingezet. Geïnspireerd, intens en hier een daar een fijne ballad voor de goede smaak. Tijd dus om het gemis van het eerste Nick Cave concert goed te maken en af te reizen naar de Bierhal in A’dam Zuid Oost…

…Alwaar een bekende nl.muzieker druk bezig was om een kaart te verpatsen, het leven van iemand die op de gastenlijst staat gaat niet altijd over rozen ;-)). Om hem heen liep een gemêleerd gezelschap van jong en oud, dat aantoonde dat Nick Cave van alle leeftijden was. Een groot deel kon overigens zo tot de goegemeente van Paradiso behoren, dus voor aanvang was ik nogal bang voor een grote massa leuterende mensen in de Hal, maar dat werd later godzijdank gelogenstraft. Tijd om naar binnen te gaan en te ontdekken dat diegene die het systeem van de muntjes heeft verzonnen een nekschot verdiend. Niet dat muntjes zo slecht zijn, het versnelt het proces van bierhalen, maar de rijen voor de muntautomaten zijn bijzonder ontmoedigend. Maar meteen naar binnengelopen alwaar ik, zeer tegen mijn gewoonte in, de laatste tonen van het voorprogramma hoorde (de NS liet mij op een dermate manier in de steek dat ik langer op de trein heb moeten wachten dan dat ik erin gezeten heb). Chris Bailey scheen het te zijn, al dan niet met Saints. Men deed er nogal geheimzinnig over, zodat ik nu nog niet weet of het zo is. Tijd om dan dus alsnog maar in de rij voor de munten te gaan staan. Affijn, tijd om gezellig bij te babbelen en verrek, het zaallicht gaat uit. Tijd voor Nick.

Die er zin in had blijkbaar. Opener Wonderful Life werd mooi gedragen gebracht waarna de gekte los kwam middels Red Right Hand. Wat onmiddellijk opviel was het sublieme geluid. Alles was perfect verstaanbaar met een prominente plek voor Nick Cave in de mix. Afwisselend spelend op de vleugel en staand werkte hij zich door een een zeer afwisselend oeuvre heen, uit vrijwel zijn gehele solo carrière. Met een puike band op het podium (2 toetsenisten (orgel en piano), een drummer en een percussionist), een gitarist en een bassist, ik ben de namen even kwijt) en een prachtige lichtshow, waardoor het leek of Reverend Nick Cave zo af en in The Church of Darkness stond te prediken. Gemist werd helaas Where The Wild Roses Grow want zowel mijn collega concertganger, als ondergetekende vonden dat hij daar best Katja Schuurman voor in had kunnen huren. Verder speelde ook Nick Cave een thuiswedstrijd, al gedroeg het publiek zich als een standaard Ajax publiek (en dat is geen compliment). Echt enthousiast werd men niet en het werd doodnormaal gevonden wat Nick zoal bracht, al hield de Paradiso goegemeente godzijdank hun bek… . Behalve toen Nick het genoeg vond en zijn afscheid aankondigde. Het geroep om meer werd beloond met een toegift van 4 nummers en daarna nog een bloedstollende uitvoering van het prijsnummer van Nocturama, Baby I’m on Fire. Niet de volledige versie van een kwartier, maar een dikke tien minuten hield hij ons in de ban. En het had van mijn nog wel een uurtje of wat mogen duren.

Maar dat gebeurde helaas niet. Toch was het een bijzonder geslaagd goedmakertje. Mijn concert van het jaar zal het niet worden, maar Nick bezorgde een genoeglijke avond. De bierhal is niet meest geschikte hal voor een concert dat het ook van zijn intimiteit moet hebben, al vergoede het perfecte geluid een boel. En Baby I’m on fire was de slagroom op de cake…

Setlist:

Wonderful Life (Nocturama)
Red Right Hand (Let Love In)
West Country Girl (The Boatmans Call)
Hallelujah (No More Shall we Part)
Sad Waters (Your Funeral My Trial)
Do You Love me (Let Love In)
Bring it On (Nocturama)
Christina the Astonishin (Henry's Dream)
Watching Alice (Tender Prey)
The Mercy Seat (The Mercy Seat)
Still in Love (Nocturama)
From Her to Eternity (From Her to Eternity)
Henry Lee (Murder Ballads)

Encore 1

He Wants You (Nocturama)
Nobody's Baby Now (Let Love In)
Deanna (Deanna)
The Ship Song (The Good Son)

Encore 2

Babe, I´m on Fire (Nocturama)

(Nick Cave and the Bad Seeds - Heineken Music Hall - 2 juni 2003)