Vroeger, toen ik nog jong, snel, wild, onbenullig en knap was, nu ben ik alleen nog maar knap, woonde ik een blauwe maandag in Mill. Ik ging namelijk studeren, maar kon daar niet direct een kamer vinden. Dat huis deelde ik met een student rechten, die bass speelde in een metal band en een medewerker bij een championsfabriek, die drumde in een metalband. U raadt het al, het was metal dat de klok sloeg, de ganse dag. Nu had ik in de hoogtijdagen van de New Wave of British Heavy Metal ook wel een tik van de metalmolen meegekregen, dus zo erg vond ik het niet en ik hield me aardig staande. Maar ik kon ze toch een keer echt versteld doen staan. Dat was het moment toen Anthrax’s Persistence of Time door de kamer loeide. Op die plaat staat een nummer dat de beide heren loeistrak en retesnel vonden; Got The Time. Maar, kenner als ik ben ;-), wist ik dat het een cover was en toen ik de beide heren confronteerde met de live versie van Got The Time, op Joe Jackson’s Live 1980 – 1986, klapte bij beide heren toch even de bek open. Er was meer muziek dan metal en het werd soms nog sneller gespeeld ook nog….
Afijn, daar moest ik aan denken toen ik woensdagavond Muziekcentrum Vredenburg inliep opweg naar een optreden in de reünie tour van The Joe Jackson Band. Ik had er zin in, al wist ik niet wat ik moest verwachten. Joe mag dan een heel aardig nieuw album uithebben, de meeste mensen komen toch voor de oude hits. En ik misschien ook wel. Waar ik niet voor kwam in ieder geval was Mary Lee’s Corvette. Dat heb ik exact 2,5 nummers aangehoord en toen werd de irritatiegrens bereikt. Maurice had het waarschijnlijk wel goed gevonden… ;-). Tijd voor een pilsje, en je lopen ergeren over het feit dat Vredenburg met zo’n klote muntensysteem werkt. Tegen een uurtje of 9 maar weer de zaal in om een beetje positie te krijgen voor Joe, die iets na negenen begon met het voorstellen van zijn band (Graham Maby op bass, een Pete Trewaras look alike, Gary Sandford op gitaar, die erbij liep alsof ze’m zo uit de kroeg gesleept hadden, en een onverstoorbaar doortimmerende Dave Haughton op drums) om vervolgens Look Sharp! de zaal in te slingeren. De sfeer zat er meteen in en Joe Jackson speelde een thuiswedstrijd. Wat volgde was een mix van oud en nieuw, met wat leuke aparte keuzes en een ontspannend babbelende Joe Jackson die aan de kruidenthee zat vanwege zijn stem. Hij gaf zelf toe dat het eigenlijk Jack Daniels moest wezen…
Na Look Sharp was het tijd voor een aantal nummers van Vol. 4 (Take it like a man, kon wel eens een live classic worden), met her en der een ouwetje er tussen door (Biology, Obvious Song, dat in deze bezetting beter klinkt dan op Laughter and Lust). Met Friday gaat het tempo omhoog om de eerste “climax”van de avond te bereiken; Is She Really Going Out with Him. Het geluid wordt ondertussen iets beter, want het is voor Vredenburg vrij matig. Vooral de zang verzuipt soms. Waarna via een ballad van Vol. 4 (Blue Flame, het publiek vroeg om een andere, maar Joe is eigenwijs) tijd werd voor het “akoestische” intermezzo. De band verlaat het podium en Joe zet Real Man in, ondersteund door het publiek, in de rol van backingvocals. Waarna Joe vraagt om of de grote No Smoking lichten uitkunnen, want het was hier toch niet New York. Via een mooie gedragen cover van XTC’s Mayor of Simpelton is het tijd voor een tweede hoogtepuntje, een bloedstollend mooie versie van Stepping Out. Joe op zijn best. Stepping out gaat over in It’s Different for Girls, waarbij gedurende het nummer de band weer terugkomt. Om vervolgens weer over tegaan naar het heden, middels Fairy Dust en Little Bit Stupid van Vol. 4. Waarmee we ons op gaan maken voor de finale en het helemaal tijd is voor een trip through memory Lane via Sunday Papers, Don’t Wanna Be Like that (het tempo gaat weer omhoog) om te eindigen in de uitbarsting die Got The Time heet. Oef, het kan nog sneller, Collin en Maus hadden er bij moeten zijn. Er was nog tijd voor een toegiftje, met een verrassende Blaze of Glory, dat echter een vreemde eend in de bijt is, maar dat wordt goed gemaakt een felle versie van I’m the man. Moe maar tevreden werd de tocht huiswaarts weer gemaakt. 2 uur Joe Jackson, die wellicht niet de orginaliteit had van zijn vorige concerten, veel arrangementen bleven het zelfde, maar die, met een gedreven band achter zich, glorieus overeind bleef. De thuisblijvers hadden weer ongelijk…
(Joe Jackson Band - 21 Mei 2003 Vredenburg)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten