VanderGraaf Generator

Het contrast kon niet groter zijn. Aan de ene kant stond Hadouken, een jong en druistig gezelschap uit Leeds, dat vooral jonge meisjes aantrok. aan de andere kant stond VanderGraaf Generator, een niet meer zo jong, doch nog steeds druistig gezelschap uit Manchester (oorspronkelijk). De mannen die hier op af kwamen hadden op zijn minst de opa van de meisjes aan de andere kant kunnen zijn. Ik vermoed dat menig meisje, dat zich ongetwijfeld erg hip voelde door een concertje te pakken in de Melkweg, zich de tyfus schrok door het grijze geweld dat zich aandiende.



Menig grijsaard voelde zich waarschijnlijk weer jong door al dat vrouwelijk geweld om zich heen, maar dat is een ander verhaal. Overigens, nu we het toch over die menige grijsaard hebben, ze voelen zich ongelofeloos hip, want ik heb ook zelden zoveel lange grijze haren bij elkaar gezien, al dan niet in een staart. Hippe grijze baardjes mogen blijkbaar ook weer. Net zoals VanderGraaf Generator. En daar ben ik blij mee. Want de heren wilden het in eerste instantie bij één comebackplaat laten, maar besloten, ondanks het vertrek van David Jackson, toch nog maar eens de studio in te duiken. Met zijn drieën. En dat leverde Trisector op, een opvallende plaat in het oeuvre van de band. Want eigenlijk, zoveel luchtiger als de rest, omdat ze niet geprobeerd hebben om het vertrek van Jackson te compenseren. Daardoor doet het album soms een beetje Cameliaans aan, ook al een band die niet meer zo nodig een punt hoefde te maken aan het eind van een lange carrière en prompt met het beste werk uit die carrière kwam. Deze luchtige lijn trokken ze door in de uitstekende liveshow. Oud en nieuw werk, netjes afgewisseld, met Hammill afwisselend op gitaar en piano.


Hugh Banton liet zijn orgel als vanouds gieren en wellicht, mede door het ontbreken van een (behoorlijk extravert) saxofonist werd ineens zoveel meer duidelijk wat voor een beest van een drummer Guy Evans eigenlijk is. Ook het voortreffelijke geluid en de uitgekiende lichtshow hielpen daar aan mee. Eigenlijk, concludeerden Storm en ondergetekende na afloop, is het veel beter zo, zonder Jackson. Waarmee we dus, na een geslaagde toegift met een puike Still Life, tevreden huiswaarts konden keren. De heren van Hadouken waren toen nog niet klaar. Maar die moeten eerst nog maar eens zien of ze er over 30 jaar nog staan...