Enigszins verontrustend was het toch. Niet dat ik aan het inkakken was, maar om te nu te zeggen dat ik echt veel ruige concerten bezocht had de laatste tijd, dat dan weer niet. Thee Silver Mt. Sion and The Tralalaband was dan wel oorverschroeiend hard. Maar onder ruig versta ik toch wat anders. Gelukkig kwamen net op tijd de Dropkick Murphys naar Nederland, met in hun kielzog Deadly Sins en Against Me! om me voor daadwerkelijk inkakken te behoeden.
Deadly Sins mochten aftrappen. De band, met veruit de lelijkste naam van de afgelopen tijd, trapte adequaat af in een soort van oldskool punk. Zangeres Stephanie was op zich opvallend. Ze heeft een dijk van een strot en trekt de muziek daarmee naar enigszins acceptabele hoogten. Ze moet alleen een ander hemdje aantrekken, want het zal vast sexy bedoeld zijn, maar het constante rechttrekken van de afzakken bandjes (een keer of vijf per nummer) was verdomd irritant. Verrassend was de cover van The Smiths' "There's a light that never goes out". Deadly Sins bewezen ermee dat Morrisey en Marr verdomd goede punkliedjes schreven. De dame en heren kregen al wel langzaam maar zeker de handjes op elkaar van het binnenstromende publiek.
Van het binnenstromende publiek kwam toch een redelijk aantal bezoekers ook voor Against Me! De heren zijn van het adagium "Geen gezeik, raggen", en speelden met hun puntige meerstemmige punkrock de zaal al aardig plat. Ik dacht niet gehinderd te worden door enige kennis over de band, maar hun single "White People for Peace" bleek toch al doorgedrongen. Zanger/gitarist Tom Gabel heeft een puike rauwe stem en speelt op zo mogelijk nog puikere Rickenbackers. Dat zijn al twee pluspuntjes. Kortom, voor ondergetekende was het "gefundenes fressen" en Against Me! was in ieder geval de ontdekking van de avond. Al mag de drummert wel aan de clicktrack, want hier en daar zweefde het ritme toch nog wel enigszins. Zo langzaam maar zeker kwamen ook de eerste crowdsurfers naar boven en begonnen de eerste mensen van het podium te springen. De eerste was een jong vervelend ventje, dat gedurende de gehele optredens van Against Me! en Dropkick Murpys het podium op kroop, maar vervolgens niet de ballen had om daadwerkelijk het publiek in te springen. Dat waren er overigens opvallend veel die zich maar wat lafjes het publiek in lieten vallen. Nee, stagediven is niet meer wat het geweest is.
Uniek fenomeen van de avond: bij de damestoilet stond, in tegenstelling tot bij het herentoilet geen rij, aldus J. Mijn conclusie dat dat kwam omdat de mannen hier meer bier zopen en dus vaker moesten pissen, werd nog niet echt door haar gedeeld, waarna de volgende halve liters maar besteld werd. Want wat moet je anders als ondertussen het podium omgebouwd werd voor Dropkick Murphys. De Melkweg had er zin in, tussen de optredens door klonk regelmatig een welgemeend "Dropkick Murphys" (op de wijs van "We love Boston", de opener van Sing Loud, Sing Proud.). De heren lieten alleen wat langer op zich wachten dan strikt noodzakelijk was, maar toen de heren het podium bestormden was het hek ook gelijk van de dam. Op diverse plekken ontstonden spontane pits, waarbij het vooral vooraan heftig te keer ging. Het regende ondertussen stagedivers, die zo af en toe door Al Bar persoonlijk van het podium afgeflikkerd moesten worden, vanwege irritant lang in beeld. En dat is tenminste stagediven zoals het hoort, vanwege minder laf het publiek in. Opgevangen wordt je toch wel. Tenzij je 100 kilo weegt en twee meter lang bent. Ik hoop dat die kerel het overleefd heeft. Net zoals die stagediver die met een salto van het podium afging en waarvan zelfs de stage-security even bezorgd was.
Naar verluidt stampte Dropkick Murphys twee uur door, ik zelf was alle besef tijd al vrij snel kwijt. Stilstaan was niet mogelijk, meezingen wel, want de band speelde een goede mix tussen oud en nieuw werk. Het was het laatste optreden in de tour en dat was vooral bij zanger Al Bar te merken. Die moest toch regelmatig even op adem komen tegen het drumstel. Maar na de al eerder genoemde twee uur, inclusief toegift, waarbij zowel de mannen en de vrouwen op het podium gestaan hadden en duetje met Deadly Sins zangeres Stephanie, ze had nog steeds dat irritante hemdje aan!, was het helaas toch echt over. De band was kapot, ondertekende kon nog wel even door. Want op zo'n concert kun je nog weken teren. En dan komt Flogging Molly alweer langs...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten