"Red heads over paradise..."

Ooit vroeg C. van File Under of ik ook een plaatje wilde bespreken. Dat waren in het begin vooral plaatjes die ik goed vond, maar in Nederland schromelijk genegeerd werden. Veel heeft het niet veranderd, de onderhavige plaatjes worden nog steeds schromelijk genegeerd, maar ondertussen lever ik trouw iedere week een recensie in voor File Under. Soms kwam er bij de verzoeken voor recensies ook een vraag of ik een interview wilde doen met dees en geen. Dat heb ik een tijd lang afgehouden. Ik ben niet zo’n starfucker die zo nodig artiesten “lastig” moet vallen en daarnaast, veel artiesten hebben eigenlijk niet zo veel te melden. Dat had ik al uit de Oor geleerd. Het taboetje werd echter doorbroken toen ik Pete Trewaras kon interviewen. Dat leek me een zeer aimabele man en daar wilde ik het wel eens op uitproberen. En dat bleek ook zo te zijn. In het half uurtje dat ik met hem sprak leerde ik meer over interviewen, vragen stellen, interviewopbouw en over de muziekindustrie, bandjes en opgroeien in het Engeland van de jaren zestig. Als dat zo gemakkelijk was, dan wilde ik dat wel vaker doen. En zo geschiedde. Ondertussen kwam ik er achter dat veel artiesten overigens inderdaad niets te melden hebben, maar dat is een ander verhaal. C. stuurde de verzoeken om interviews trouw door (naar iedereen van File Under overigens) en soms zat daar iemand bij die ik tot mijn muzikale helden reken. En dan sloeg de twijfel toch wat toe. Bij een artiest die ik amper ken of waar ik niet zoveel mee heb, kan het me eigenlijk niet zoveel schelen dat het interview niet loopt of dat ik de vragen in de verkeerde volgorde stel. Maar bij mijn helden wil ik toch niet afgaan, ook al kennen ze me niet en zullen ze me, hoogstwaarschijnlijk, nooit weer zien. Meestal besloot ik mijn beeld van de held, maar in tact te laten en het interview voorbij te laten gaan. Maar John Watts vond ik een dermate interessante man, dat ik daar toch wel eens mee wilde babbelen. Toen ik de bevestiging kreeg dat het interview doorging, sloegen de eerste zenuwen toe. Ik zou met John Watts gaan praten…

Ik heb zelden een interview zo goed voorbereid als dit interview. Ik zou niet met mijn bek vol tanden staan, ik zou niet gaan stotteren als ik Watts zou zien en ik zou daar als een zelfverzekerd journalist zitten. Ik was nog volop bezig met die voorbereiding toen de telefoon ging. Mijn oog zag het Engelse nummer wel, mijn hersens registreerden het niet. En toen aan de andere kant een te herkenbare stem zei: "Hello this is John Watts, I want to confirm the interview for this afternoon”, stond k toch nog te hakkelen als een puberfan. Zo’n man moet ook niet zo maar bellen, daar kan ik toch helemaal niet tegen…