Gaan met die banaan...

Waar het precies begonnen is, weet ik niet. Maar ineens was Jamie Cullum enorm populair met zijn jazzy verkrachtingen van oudere nummers. Josh Stone dacht, wat Jamie met jazz kan, dat kan ik met soul en vervolgens zag ook Jack Johnson ineens een markt voor zijn nietszeggende liedjes, maar dan met een (akoestische) gitaar. Het ging er allemaal in als Gods woord in een ouderling en voor iemand Ho! kon roepen was het een hype. James Blunt, Daniel Powter, Daniel Bedingfield, Kati Melua, het werd allemaal in bakken over ons heen gestort en voor je het wist hoor je niets anders meer. Het is louter Vivapop dat momenteel de klok slaat. Ingetogen zang, “emotioneel” geladen gitaargetokkel of pianogepiel en semi-diepzinnige teksten met de diepgang van een platbodem. Alles lijkt op zó elkaar, alles is zó nietszeggend en het mag vooral niet afwijken van de norm. Het is formulepop in de beste eurodisco dagen, maar dan zonder irritante beat. Dat het ook anders kan bewijzen bandjes/artiesten als Ben Folds, Holopaw en Laura Veirs. Plaatjes die daadwerkelijk ergens overgaan. Plaatjes die spannend zijn. Artiesten die naast het pad durven te lopen. die hoor je dan weer niet. Dt zal wel weer te moeilijk zijn. Of niet saai genoeg. En dat in een tijdstip van economische malaise en maatschappelijke protesten. Dat hebben we eerder gehad en dat leverde hele andere muziek op. Misschien moest ik de gitaar maar weer eens afstoppen, de versterker naar 11 draaien en zelf een bandje gaan beginnen. One, two three, four!