Choiches, choices...

Klonen, ik ben er op tegen, het druist me in tegen mijn gevoel van integriteit van mijn lichaam. Ieder mens is uniek en dat moet zo blijven. En daarnaast, ik heb toch al zoveel moeite om namen en gezichten te koppelen, dat ik er geen klonen bij kan hebben. Ik ga nu al te vaak de mist in. Maar soms zou je willen dat je een kloonbroertje of -zusje had. Of dat je je anderzijds in twee'en kon splitsen. Want De Melkweg wist het te bestaan om twee van mijn favoriete acts op het zelfde moment in het zelfde gebouw te plannen. Alleen was het een en ander gescheiden door een degelijk hek. Een soort van Lowlands, maar dan op de grens van Israel en een van de Palestijnse gebieden. En dan moeten er dus keuzes gemaakt worden. Wat overigens nog niet gemakkelijk bleek. Wat is dan de oplossing? Inderdaad, laten kiezen en aldus trok ik met E. naar de linkerkant van de Melkweg, AKA The Max, om me te gaan laven aan de, hopelijk indrukwekkende, klanken van Dredg. En moesten de heren van Sportfreunde Stiller het in het eerste optreden op Nederlandse bodem maar zonder mij doen. Gelukkig deed Dredg dappere pogingen om in ieder geval de keuze voor hen te rechtvaardigen. Zelden zal een band zo enorm "in your face" begonnen zijn als Dredg. De opener knalde er goed in en zette meteen de toon voor het concert, waarin vlotjes door het gehele oeuvre van Dredg heengelopen werd. Met de nadruk op El Cielo. Opmerkelijk was de rol van Dino Campanella in het geheel. Behalve een begenadigd en retestrak drummer, wist de man ook nog menig interessant toetsendeuntje uit een keyboard te trekken. En dat dan nog bijvoorkeur tegelijk! Waarlijk uniek. En ook de andere leden van de band wisten zo her en der wonderlijke geluiden uit de machines voor, naast en onder hen te persen. Waar bij de gitarist vooral bewees dat overdaad schaadt. En wellicht was dat toch een beetje het manco van de avond. Dredg bewees namelijk gisteravond dat ze een fulltime toetsenist nodig hebben. Eentje die ervoor zorgt dat alle samples op tijd klaar staan, ze her en der smaakvol de zaal in kwakt en die daarmee een beetje de rest van band ontlast. die dan weer kunnen doen waar ze erg goed in zijn. Ingewikkelde herrie schoppen. Hoe heerlijk. Al heb je dan kans dat Campanella zich dan gaat vervelen. Na afloop riep ik nog: "concert van het jaar", en nu de adrenaline weer gezakt is, zie ik Dredg nog steeds op nr. 1 in de lijst staan. Maar ergens blijft het gevoel dat het nog iets beter gekund had. Maar misschien had ik daar toch voor naar Sportfreunde Stiller gemoeten. Maar dat deel ik wel mede dan als zij weer eens langskomen voor een concertje. Als ze tenminste nog eens langskomen...