Hiatt (3)

Sinds ik bij File Under mag recenseren hoor ik een boel nieuwe plaatjes. Een boel slechte plaatjes maar ook leuke plaatjes. En daar moet ik dan over schrijven. Da’s niet altijd even gemakkelijk. Soms wel, als een plaatje extreem goed, of extreem slecht is. Maar vooral de twijfelgevalletjes zorgen voor veel hoofdbrekens. Vlak nadat ik mijn eerste verhaaltje inleverde bij FU kreeg ik het idee; ik zou ook wel eens verhaaltjes over plaatjes kunnen doen op BrighterHell. En dan over oude plaatjes waarvan ik vind dat ze structureel ondergewaardeerd worden. Of wel eens weer in de aandacht mogen staan. En dat valt best tegen op een of andere manier. Want wat moet je schrijven over een (debuut)plaat uit 1974. Ik was 6! En vooral bezig met Beertje Colargol, dus nog niet op de hoogte van de toenmalige muziekscene En ik heb ook geen idee of de plaat in kwestie potten gebroken heeft. Hoogst waarschijnlijk niet. Want anders had het niet tot Bring The Family hoeven duren tot John Hiatt door zou breken. Hanging around the Observatory was ook niet de eerste Hiatt plaatt die ik hoorde. Want dat was bovengenoemde Bring the Family. En het is ook niet de beste Hiatt plaat die ik hoorde, want ook dat is, wellicht, want ik twijfel nog, Bring the Family. Maar het is een goede plaat. Een van de Hiatt platen die ik significant vaker draai dan de rest. Maar ik ga toch proberen er een mooi verhaaltje over te schrijven. Ik ga me niet houden aan FU’s 200 woorden, magoe, dat hoeft ook niet. Dit is mijn Hell...

Hanging around the observatory (afgekort HATO), daar gaat het dus om, is de debuutplaat van John Hiatt. Hiatt was vooral “bekend” om zijn nummers die hij voor anderen schreef, maar kreeg van Epic een kans om zelf wat op te nemen. HATO was, volgens de annalen, zo’n typisch album waar er talloze van zijn. Geprezen door de critici, maar er werden er nauwelijks wat verkocht. En ook opvolger Overcoats was het zelfde lot beschoren. Gevolg, Hiatt wordt door Epic gedropt en maakt een zwerftocht langs diverse platenmaatschappijen, ondertussen, op een (halve) uitzondering na, steeds geforceerder platen makend om maar aan de wensen van de A&R managers te voldoen (verkopen, verkopen, verkopen). Uiteindelijk keert hij terug naar zijn roots en neemt in 4 dagen Bring the Family op, als een laatste kans en daarmee meteen zijn grootste hitscorend.

En daar zit ook meteen de reden waarom ik HATO zo mooi vind. Het zijn de roots. Niet zo basic als Bring the Family, maar wel een album zonder al te veel opsmuk. Een album waar het gaat om de liedjes, altijd al het sterkste punt van Hiatt. Op een enkele langere gitaarsolo na, het blijft immers 1974, is het allemaal simpel gehouden. En dan is Hiatt op zijn sterkst. Toen al, op 22 jarige leeftijd (hij had er toen al 4 jaar songschrijven voor anderen opzitten...) bleek hij het al in de vingers te hebben. Het duurde alleen nog 13 jaar voor het er echt uit kwam. Een ieder die Bring the Family in de kast heeft staan en (wellicht) ook het tweede deel van Riding with the King kunnen waarderen, moet onverwijld ook Hanging around the Observatory aanschaffen. Het zal u niet teleurstellen en dan krijgen de critici alsnog gelijk...

(als een waar muziekloggert dien je dan ook je een muziekje toe te voegen. En dat kan ik dan even niet laten. Luistert u naar Wild Eyed Gypsies, nummer 7 op de plaat...)