Naar de Beurs...

Omdat C. uiteindelijk met E. naar L. en S. ging, waren M. en uwes nog maar met zijn tweeën, want JP. en E. konden ook al niet. Met zijn tweeën had weinig zin en daarom besloot M. maar om zijn belastingpapieren in te vullen. Waardoor ik dus maar niet naar De Koe gegaan ben om, te quizzen. En ik dus tijd had om met R. en B. naar de Lente Hifi show in De Doelen in Rotterdam te gaan. Want HiFi shows zijn leuk. Hifi shows zijn een attractie op zich want daar lopen een bepaald slag mannen rond, het zijn bijna geen vrouwen die hunkeren naar een perfect geluid, mannen die je in het dagelijkse leven bijna niet opvallen, maar nu ineens uit gaten, holen en luisterkamers komen. De Hifi freaks. De mannen die in hun huis een aparte kamer hebben om naar muziek te luisteren. Die mannen die in een rijtjeshuis apparatuur hebben staan die met een waarde van twee middenklassers. En dan heb ik de catalogusprijs genomen, van die middenklassers dan. Jaha, zult u zeggen, dat ben jij dan ook! Want jij loopt daar ook rond. Nou ik ben het een beetje. Ik ben op zoelk naar goede hardware waar ik mijn echte verslaving, de software, oftewel de muziek, op kan botvieren. Maar het moet wel betaalbaar blijven allemaal. En praktisch. Want naast het feit dan de Tannoy Westminister Royal ongetwijfeld de duurste luidspreker die op de beurs stond, bijzonder lelijk is moet je er ook nog een knoert van een kamer voor hebben. Want het kreng is zo groot als een gemiddelde televisiekast. En je hebt er twee van nodig…

Magoe. Die Hifi mannen dus. Die lopen met een verlekkerde blik van luisterkamer naar luisterkamer, in tegenstelling tot Firato of een andere audiobeurs bestaat een Hifi beurs uit een groot aantal kleine kamertjes waar voor tienduizenden Euro aan apparatuur staat (meestal zo’n 5 a 6 apparaten) waar de Hifi man zich aan mag vergapen, naar mag luisteren, niet aankomen, om tot de conclusie te komen dat het fantastisch klinkt, maar volslagen onbetaalbaar is. Om vervolgens naar de volgende kamer te lopen, onderwijl discussierend over het feit dat de kabeltjes gebruikt bij het zojuist beluisterde setje het geluid toch meer open maakt. Want waar u en ik naar de Mediamarkt lopen om met kabeltje van 2,50 de cd-speler en de versterker te koppelen, als dat al nodig is, en vervolgens kabaal gaan lopen schoppen, zijn de Hifi mannen net zo lang op zoek tot ze dat kabeltje gevonden hebben dat het geluid perfect maakt. En als je daar dan 1000 euro (of meer) per 2 meter voor moet betalen, ach wat zou dat dan. Alles voor het perfecte geluid. Buizenversterkers van tienduizenden euro’s, aparte (mono) eindversterkers van 10 ruggen, waar je er minstens 2 voor nodig hebt om een beetje geluid te krijgen. Apparatuur die eerst 6 uur moet opwarmen om een beetje fatsoenlijk geluid te krijgen en platenspelers van enorme omvang. Zelfs platenwasmachines waren er te koop! En cdspelers die vooral tot zijn recht komen als je er speciale audiofiele cd’s in draait, van 30 euro per stuk. En dan klagen wij over de cd prijs. Maar zij niet. Zij rijden een goedkope middenklasser om hun hobby te bekostigen, zijn ongetwijfeld niet getrouwd, vrouwen zijn veel te duur voor zo'n hobby, en betalen rustig 800 euro voor een stekkerdoos om er zeker van te zijn dat er geen rare pieken en dalen in de stroom zitten die het geluid kan beinvloeden. Die nooit meer fatsoenlijk ergens naar muziek kunnen luisteren omdat ze ruis horen die jij en ik niet eens horen. En nu vast de stereo aanzetten om zondagnmiddag een leuk cdtje te draaien. Een hobby is leuk, maar je moet het natuurlijk niet overdrijven. Magoe, dat vinden mensen dan ook weer van mijn "cdverzamelwoede"...

Uiteindelijk heb ik een leuk setje zien staan, wat ook in mijn prijsklasse nog te behappen was. Niet dat ik het gekocht heb. Want daarvoor wil ik toch even gaan luisteren. Met mijn muziek. En niet die zouteloze jazz, bloedeloze klassieke stukken of andere opname’s die ongetwijfeld zeer knap in mekaar zitten maar mij niet zo veel vertellen. Pas als AC/DC’s Highway to Hell fatsoenlijk de boxen uitknalt, de bassen van New Order’s Blue Monday the Beach door de kamer stuiteren en mijn droomcombinatie ook iets fatsoenlijks kan maken van A King’s Prayer van The Flower Kings (het ultieme nummer om luidsprekers mee te testen) dan ben ik tevreden. En dat gewoon in mijn woonkamer. Want als ik apart moet gaan zitten om naar muziek te luisteren, welke muziek dan ook, dan is er iets goed mis...