Laat maar knallen…

Soms heb je gewoon geluk. Je pakt een concertje mee omdat je een bepaalde band wilt zien. Vervolgens blijkt er nog een andere band te spelen die je ineens bij de kladden grijpt en waardoor je de band, waar je oorspronkelijk voor kwam, "vergeet". Een jaar of 2 geleden gebeurde dat. Ik wilde nu eindelijk Gronings trots Lawn zien en horen. Die kwamen in Ekko. Samen met We vs. Death en Explosions in the Sky. En zoals vaak bij Ekko, voor weinig. Ik wilde eerst niet gaan, want ik was grieperig. En het was hondenweer. Maar ik had het kaartje al en File Under, die mee ging, drong toch ook zachtjes aan dat hij niet alleen wilde. Dus dan ga je. We vs. Death was aardig, postrock met een toeter, Lawn speelde een degelijke show, maar het wonderlijkste was Explosions in the Sky. Zelf het podium opbouwen, aftandse instrumenten en vier man die er ook al niet al te okselfris meer uitzagen. Zonder iets te zeggen ging het stemmen over in het eerste nummer en uwes keek gebiologeerd toe. En raakte in een koortsige trance. Het concert was ineens afgelopen, ik had geen flauw idee hoe lang het geduurd had (5 minuten? 2 uur?) en Explosions in the Sky had er een fan bij…

Onlangs stonden ze er weer. Weer in Ekko, weer met We vs. Death in het voorprogramma en weer voor weinig. Lawn bleef in Groningen, dit keer. In tegenstelling tot de vorige keer wist ik wat me te wachten stond en wist ik ook wat ik zou horen. EitS’ tweede cd, ‘The Earth is not a cold dead place’ had reeds overuren gemaakt in de cd speler. Maar toch was ik een beetje angstig. Want ik was gezond toen ik Ekko inliep. Geen koorts, geen ongemakken. En de tweede cd was toch wat rustiger dan de eerste cd. Dus zou ik wel weer in de trance raken en het wel net zo goed vinden als de eerste keer? File Under ging weer mee en dit keer was het aanmerkelijk droger toen we naar Ekko gingen. Ook aanmerkelijk drukker, want in tegenstelling tot de vorige keer was Ekko nu vrijwel uitverkocht…

We vs. Death trapte, zoals gezegd, weer af en het was niet slecht. Maar ik had het idee dat ik het allemaal al een keer gezien had. En het kabbelde een beetje te veel, naar mijn smaak. De band leek pas los te komen in het laatste nummer, het enige nummer dat het gas echt diep ingetrapt werd, maar toen was het eigenlijk te laat. De droogkomische commentaren van de trompettist/accordionspeler tussen de nummers waren dan wel weer geinig.

Tijd dus voor Explosions in the Sky. Ze bouwden zelf alles weer op, frutselden zelf weer aan de instrumenten, die er, op een gitaar na, aanmerkelijk beter uitzagen, en ook de heren van EitS leken zich nu wat vaker te douchen en van kleding te verwisselen. En deze keer begonnen niet zomaar te spelen. De band kondigde zichzelf aan in een slecht afgestelde microfoon, die aan de zijkant van het podium stond. Dat waren ook, op de slotbedenkingen na de enige woorden van de band. Want dat is ook niet nodig. Explosions in the Sky bewees weer eens dat je ook zonder zanger puike muziek kunt maken. Sterker nog, misschien wel betere. Mooie langgerekte nummers, die volgens de beproefde EitS methode langzaam en rustig beginnen en uitwaaieren in prachtige gitaarerupties. De echte trance zoals de eerste keer bereikte ik niet, maar ik had wederom geen flauw benul hoelang het allemaal duurde. Ineens was het afgelopen en het lichaam schreeuwde nog om meer, meer, meer!. Maar aangezien EitS niet aan toegiften doet was het cold turkey naar huis en meteen de eerste cd opzetten. En ondertussen terugdenkend aan een prachtige evenwichtige show waarin ik oud en nieuw vloeiend in elkaaar overliepen. En een vol Ekko zag dat het goed was. Ik hoop dat de heren van Explosions in the Sky nog eens goed om zich heen gekeken hebben, want de volgende keer is dat minstens een uitverkocht Tivoli. En als We vs. Death dan weer speelt zoals in hun laatste nummer zie ik ze graag weer in het voorprogramma. Samen met Lawn natuurlijk…

Gezien: Explosions in the Sky
Waar: Ekko
Wanneer: 9-3-2004