Emotioneel herontdekking...

Vreemd is dat. Je ontdekt een nieuw geinig plaatje, van een nieuw geinig bandje (Moratoria van Bikini Atoll) en al luisterend hoor je wat dingetjes waarvan je zegt; "verrek, dat lijkt wel wat op An Emotional Fish, dat is lang geleden dat ik dat gedraaid heb...". En meteen die plaat maar eens opgezocht. Althans, de titelloze debuutplaat. Het eerste album van deze Ieren. Debuteerden op het Mother Label van U2, werden daar in eerste instantie ook mee vergeleken, maar toonden op hun titelloze debuutalbum dat ze toch meer in hun mars hadden. En omdat ik U2 net op dat punt een beetje begon te verliezen, in tegenstelling tot velen vind ik Achtung Baby het minste album van U2, draaide ik An Emotional Fish best veel. En nu ook weer. En regelmatig in de repeat. Soms afgewisseld met dat nieuwe hippe plaatje van Bikini Atoll, (vergeet Franz Ferdinand, Bikini Atoll is veel beter!) maar uiteindelijk toch vaker An Emotional Fish. Het niveau van hun debuut hebben ze nooit meer gehaald, maar pareltjes als Celebrate, Blue en Lace Virginia staan nog steeds overeind. Overigens kwam het later tussen en U2 en mij weer helemaal goed. Maar voorlopig doe ik het weer even An Emotional Fish. En hoop ik dat Bikini Atoll niet het lot van An Emotional Fish zal overkomen en na 1 puik album in de vergetelheid weg zal zakken...