Een ouwe man met een geleende piano…

Ik heb ergens in mijn achterhoofd een lijstje. Een lijstje van alle bands/acts en artiesten die ik nog een keer live wil zien. Voor het te laat is. Frank Zappa stond daar ooit op. Maar die was me voor helaas. Als u me zou vragen; “dreun dat lijstje eens op”, dan kan ik dat niet. Ik kan wel wat namen noemen, maar niet alle (The Smiths als die ooit weer bij elkaar komen bijv., Motörhead moet er ooit nog eens van komen en Black Sabbath/Ozzy Osbourne eigenlijk ook…). Maar vaak kom een naam pas op dat lijstje op het moment dat op het moment dat ik zie dat de persoon in kwestie gaat touren en daarbij ook Nederland aan doet. Voorbeeldje van dat laatste geval: Randy Newman. En laat die nu net een nieuwe cd uithebben. Nou ja, nieuw, The Randy Newman Songbook Vol. 1 is een album met opnieuw ingespeelde versies van zijn klassiekers, maar nu zoals hij ze al jaren op het podium brengt. Alleen op de vleugel. En dat deed hij ook nu weer. Gelukkig. En hij zat er ook toe we binnenkwamen. Een ietwat te laat, want Randy is een stipte man…

Randy Newman op een podium zien zitten is een beetje raar gezicht. Een ietwat kleine, gezette, al wat ouder wordende man met grijs haar en een te grote bril, die toch lichtelijk verlegen blijkt met alle aandacht. Echt goed zingen kan hij niet en zijn pianospel is niet supervirtuoos. Maar zijn ware talent zit in het verhalen vertellen en dat doet hij door zijn nummers die bol staan van rare figuren, misstanden en alle vormen van meningen hierover, maar desondanks toch met humor en compassie gebracht. En tussen de nummers door weet Randy leuk te vertellen over de nummers, waarom ze geschreven zijn en verdere anekdotes bij de nummers. Niet te vaak gelukkig, want dat haalt de vaart uit zo’n concert. Omdat zijn laatste cd geen nieuwe nummers bevatte kon Randy vrijelijk putten uit zijn enorme oeuvre en dat deed hij ook. Alle klassiekers kwamen langs (Political Science, Rider in the Rain, Short People, Rednecks, In Germany Before the War, etc. etc. Geinig was dat hij een parallel trok tussen Baltimore (een nummer over een saaie stad) en Enschede en het refrein ook even speelde met de tekst Enschede. Wat overigens niet zo soepel uit zijn mond kwam. You can leave your head on kreeg intro waarin Randy verhaalde over het feit dat Joe Cocker toch beter begrepen hoe je het speelt, want hij kreeg er wel een hit mee. Voor I’m Dead (But I Don’t know it) werden we geoefend in het meezingen van het refrein, zodat ook voor Randy duidelijk werd waar het nummer ook alweer over ging (de oudere rockster). Maar het hoogtepunt was toch gedragen versie I Love You, een liefdeslied voor zijn eerste vrouw dat hij zo’n 20 jaar na de scheiding, en inmiddels alweer jaren gelukkig getrouwd, geschreven heeft.


Maar wat hij ook deed, Randy kon niets verkeerd doen. Vanaf het begin speelde hij een thuiswedstrijd en hij maakte het ook waar. Vredenburg zat knus om Oom Randy heen en vrat uit zijn hand. En ik vrat mee. Want die ietwat kleine, gezette, al wat ouder wordende man met grijs haar en een te grote bril, wist een zaal te betoveren met simpel pianospel, een matige stem, maar prachtige verhalen/liedjes. En ik kan weer een held van mijn lijstje afstrepen. En weer iemand op het lijstje “als hij weer komt, dan ga ik weer…”. En gelukkig schijnt er nog een Randy Newman Songbook Vol. 2 te komen…

Gezien: Randy Newman
Waar: Vredenburg (Utrecht)
Wanneer: 12 Februari 2004

(de titel van dit stuk is “geleend” van Maurice van Kindamuzik)