Niet getekend...

Kijk aan, een ingelaste recensie! Dank zij Ewie stond ik ineens op Unsigned, in De Helling, in Utereg. Want hij had een, gewonnen, kaartje over, en aangezien bandjes kijken altijd leuk is, ging ik wel met’m mee. Ook al is Ewie een beetje lastig, want hij zit net in de pubertijd…

Goed, wat kregen we voor onze kiezen: Moss, Voicst, Eleven en zZz in dit geval. En om bij het begin te beginnen, Moss legde de lat meteen lekker hoog. Lekkere, op britpop gestoelde, rock waarbij wat referenties lagen bij bands als (oude) Radiohead, Muse, Coldplay en Pineapple Thief. Maar dan met zijn vieren. Dus minder geforceerd als Muse, minder ingewikkeld als Radiohead en minder zoet als Coldplay. Dus een beetje de Nederlandse PineApple Thief. Maar dan weer minder ingewikkeld. Ach wat, weet u wat u doet, u ondergaat het gewoon, het is namelijk errug goed...

Waarna het de beurt was aan Voicst. Ik vind dat Voicst zo Excelsior op kan, Ewie vond van niet, maar dat doet er nu even niet toe. Magoe, veel te ingewikkelde muziek van mannen die hun best deden om zo interessant mogelijk te wezen. Idd, dat klinkt als Excelsior. En dus als verder niet ter zake doende. Voicst probeert met zijn drieën een geluid neer te zetten waar je meer bandleden voor nodig hebt. En dus krijg je op den duur irritant gepriegel, om het maar vol te laten klinken. Eerst maar eens aan de ritalin, en dan pas weer nummers schrijven...

De zanger van Eleven zou eens wat minder naar U2 DVD’s moeten kijken. Want het was nog net niet de nederlandse Messias die daar stond. Maar hij deed zijn best. De rest van de band ook. Maar ze hebben een beetje last van het feit dat het songmateriaal nog niet allemaal even sterk is. De insteek is goed, lekkere gitaarrock, die redelijk orgineel is, maar waar ik soms ineens dacht; Buffalo Tom! Het begin was goed, het middenstuk slaapverwekkend, maar de eindsprint was des Chippolini’s. Nog even werken aan nieuw beter materiaal voor het tussenstuk en Eleven komt er wel. Houd wel die lekkere lange uitgesponnen versies erin, want onze span of attention houdt niet op bij vier minuten…

En in vier minuten heb je al snel 2 nummertjes zZz gepropt. Music with a smile is it. Twee man, een ouderwets orgel en drum stel. En maar gaan. De zanger/drummer lijkt wel eens wat Jim Morrison / Elvis Presley qua stem, de orgellist is Stef Meeder on speed, maar het is lekker! De setopbouw was goed, rustig, spiegedelisch beginnen, maar aan het eind lekker raggen en dan ook maar meteen het dak eraf. De hele Helling stond te swingen. Een spiegedelische versie van Doo Rag, daar moest ik vooral aan denken. En lekker! O zo lekker. En je blijft lachen…