Zo af en toe heb je van die mazzeltjes. Dan word je gebeld door File Under, die vrijkaartjes gewonnen heeft voor een concert. Van The Thrills dit keer. In Tivoli, dus een thuiswedstrijdje. En dan ben ik een gewillig slachtoffer om me op te offeren, want bandje kijken is leuk. Vooral als het om The Thrills gaat. Niet dat ik bijster op de hoogte was van het oeuvre van de band, maar dat wat ik kende, The Thrills figureerde zo links en rechts op wat samplers, was best aangenaam. Heerlijke jaren70 pop, waarbij ik veelvuldig aan de stelselmatig ondergewaardeerde Jellyfish moest denken, ook al van die 70ties connaisseurs. Mooie liedjes, echter, op cd klinkt het wat gladjes. En dan is het altijd maar hopen dat het live goed uitpakt…
En dat deed het. The Thrills kwamen, zagen en overwonnen. 5 man, aangevoerd door zanger Conor Deasy, die wel wat weg had van een jeugdige Rod Stewart (in zijn betere jaren), kregen in een klein uurtje Tivoli aan het dansen. In dat kleine uurtje werd de debuutcd, So Much for The City, in zijn geheel gespeeld en werd er wat nieuw werk ten uitvoer gebracht, waaronder een nummer dat die middag pas was geschreven. De band speelde strak, Conor Deasy staat zijn mannetje op het podium en was druk bezig om het publiek aan het dansen en klappen te krijgen, ondertussen de nummers aan elkaar ouwehoerend (erg leuk was de afkondiging van Big Sur, met daarin het regeltje “Hey hey, we’re the Monkees”, waarvoor The monkees zelf 15 procent eisten en kregen,met de daarop volgende aankondiging “This one is for ourselves…”). Ook met de koortjes zat het snor, en wel geinig was de grote wisseltruc halverwege het concert. De bassist ging gitaar spelen en de gitarist (Ruud van Nistelrooij met lang haar) pakte de bas (waarbij het opvallend was dat de linkshandige bassist zijn bas op de kop speelde (hoge snaar boven) en zijn gitaar “gewoon” (hoge snaar onder)). Beide instrumentalisten deden overigens niet voor elkaar onder (ook niet t.o.v. de rest van de band). Ook opvallend was dat de gitarist zijn microfoonstandaard veel te laag heeft staan en zich daarmee een aardige rugblessure zingt. En dat blijkbaar bewust doet, want na de wissel, ging de andere standaard omlaag…
Zoals gezegd duurde het concert slecht een klein uurtje, maar in dat uurtje werd er toch een nummer of 15 doorgejast. En toen was het ook wel mooi geweest. Langere concerten mogen ze geven als er meer cd’s zijn. En nog meer goede nummers. BrighterHell ging in ieder geval met een tevreden gevoel naar huis en concludeerde dat het geen jaarlijstjes voer was, maar dat The Thrills de cd speler nog wel vaker zullen halen…
(naschift: wat is het moeilijk om goede foto's van The Thrills te vinden...)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten