Lowlands, en waarom het vooral een net niet was...

Het grappige is, als ik naar mijn “Lowlands lijstje” kijk dan heb ik redelijk wat “goeds en beters” gezien. Maar als ik een algehele Lowlands waardering moet geven dan wordt het toch een matig. Althans, veel minder dan vorig jaar, mijn eerste jaar en het enige vergelijkmoment dat ik heb. Vreemd, dan ligt het blijkbaar niet aan de muziek dit jaar, hoewel ik de programmering over de hele lijn maar matig vond. Eens even kijken waar het wel aan lag.

Een eerste blik op mijn lijstje, en dan vooral bands en tents (dat bekt lekker ;-)), doet blijken dat ik me vooral de schompes heb gelopen, drie dagen lang. Kortom, de bands die geprogrammeerd werden mochten dan in eerste instantie matig lijken, hoe het een en ander in het programma geflikkerd is, dat was nog meer beroerd. Het festival opent met, binnen 5 uur, 8 bands die ik graag wil zien. Daar heb je een 4 * 100 meter ploeg in topvorm voor nodig en de middelen van Henk Kraaijenhoff. De organisatie hielp al door een dubbele fuik bij de ingang te zetten, waardoor het uren duurde voor je binnen was en ik meteen de eerste “must see” miste. Vervolgens duurde het zondag voor er weer gesprint moest worden, maar toen vloog ik heen en weer tussen Alpha en Golf. Bijna maximale afstand. Daar kan ik natuurlijk niet de volledige schuld bij de organisatie voor leggen, zij kunnen er niks aan doen dat ik veel leuk vind en veel wil zien, maar er stonden IMHO teveel gelijksoortige bands tegelijkertijd geprogrammeerd op te ver uiteen liggende tenten. En te grote tenten. Voor halfvolle Alpha’s, Dommelsch’ en Golfen is het niet leuk spelen en niet leuk naar bandjes kijken. Ik heb in deze kwestie vooral de Charlie gemist. Het was makkelijk zappen tussen India en Charlie en als je even niks te doen had ging je in de Charlie/India kijken. Het verdwijnen van de Charlie, en het verspreiden van een hoop “Charlie-bands” over de Alpha, Dommelsch en Golf heeft er voor gezocht dat ik een hoop Nederlandse bandjes in de India gemist heb. Ik was namelijk heen en weer aan het lopen. Klein intermezzotje, mijn bril sneuvelde op vrijdagnacht in de eerste goed ingezette pogo (het duurde even voor we die aan de gang hadden), dus ik heb de rest van het festival naar wazige acts in de verte gekeken. De zichtlijnen in de grote tenten zijn te lang IMHO. Ook dat was beter in de India/Charlie…

De programmering van de zaterdag was ronduit bedroevend (net zoals vorig jaar). Het lijkt er haast op dat deze dag alleen is om de consumptie omhoog te jagen. Een enkele grote/goede act, veel lange blokken, grote pauze’s en complementaire acts op maximum afstand van elkaar. En je mist een hoop door het heen en weer lopen. Foutje in de logistieke planning, het loopt niet prettig met bier, dus wordt er minder gezopen. Of je moet spelletje gaan doen… ;-) Het eten en drinken was weer schofterig duur en je kreeg weer weinig voor veel, maar dat weet je en dat op andere festival soms nog erger. De kwaliteit was wel redelijk, al heb ik het broodje falafel de hele dag gegeten. Dat was geen aanrader. Maar ik moest nog steeds te lang wachten. De cateraars hadden meteen minder mensen ingezet en net zoals vorig jaar, half dovende, stekeblinde en oerchagrijnige mensen ingezet. Het wachten was namelijk niet minder dan vorig jaar.

Anyway, mijn licht katerige gevoel over Lowlands 2003 komt eigenlijk dus vooral doordat ik voor mijn gevoel meer gelopen heb, dan dat ik naar bandjes heb zitten kijken. En veel heb zitten wachten op eten en bier. Die bandjes die ik zag die waren goed, maar ik had zoveel meer willen zien. En mijn zienswijze strookt dus niet met een interview met de festival directeur Van Eerdenburg dat in de Daily Planet stond. Hij beweerde dat door de minder chaotische planning meer mensen, meer zagen. Die mensen wilden dus of minder zien, of hebben een superconditie. Want ondergetekende, een redelijk getraind lange afstandloper/fietser/wandelaar, heeft nog steeds spierpijn…