En Phil Lynott zag dat het goed was...

Ieder jaar heeft zijn toppertjes. Ieder jaar is er wel iets nieuws wat te ontdekken valt. Ieder jaar hoor je ineens dat nummer, die cd die een hele bos kwartjes doet vallen en die permanent op de repeat gaat. 2 jaar geleden was dat The Matthew Good Band (met The Audio of Being), vorig jaar was het The Cooper Temple Clause (See this through and leave). Maar dit jaar was er niets. Louter duisternis. Tot voor kort. Want. Maar. Echter. Soms. Soms is er gewoon licht in de Duisternis. En dat licht heet De Duisternis. Maar dan op zijn engels. The Darkness dus. 4 engelse knulletjes die doen alsof de jaren tachtig niet bestaan hebben. Die ronduit beweren dat er na AC/DC niet veel beters meer gekomen is. Waar ze dan ook wel weer gelijk in hebben. Die citeren uit het werk van voorgenoemde AC/DC, Thin Lizzy, The Knack, The Sweet, Uriah Heep, Led Zeppelin, Ouwe Queen, Ouwe Stones, Ouwe Aerosmith,
Alice Cooper, Van Halen, Scorpions, Iron Maiden, etc. etc. etc. Maar dan met een castreerde Luciano Pavarotti op zang. En een Radiohead covertje doen voor de goede smaak. Permission to Land is hun eerste cd, maar ze zijn het best te genieten in een live setting.

En dat kwamen ze afgelopen zaterdag voor het eerst in Nederland doen. Op Waterpop in Wateringen. Als headliner. En ze maakten het waar. Een
dik uur lang hardrock van de bovenste plank. En uit dik hout zaagt men de Gibsons. Die laag kwamen langs vliegen in alle hoeken, standen en kleuren (een glimmend witte Les Paul is errug lelijk). Solerende mannen over en weer, een zanger die weet waar zowel Freddy Mercury als Steve Tyler hun kleding vandaan hebben. Meteen het shirtje uit en patsen met die blote kippeborst (mijn lief was onmiddellijk onder de indruk). Justin bleek live minder frequent gierend de bocht uit te zingen als op de CD, maar haalde zijn hoge noten daar waar nodig (Get your hands of of my woman motherf***er!). En heel Waterpop keek vol verbazing toe. The Darkness kwam, zag en overwon. En na een kwartier stond men bij de mengtoren reeds te dansen. En na een half
uur zong iedereen alle hoge tonen mee. En na een uur was het worstelen om nog een t-shirtje te kopen. Een gediplomeerde ouwe lul naast mij deed een kwartier lang chagrijnig alsof ie het allemaal eerder en beter had gehoord, maar ging vervolgens ook plat. En stond na een uur knalhard mee te gillen. En Phil Lynott zag dat het goed was. En mijn lief ook (nooit gedacht dat ze zo uit d'r dak zou gaan...)

The Darkness roels. Knetter hard. The Stones zijn dood. Leve The Darkness!

Ook nog gezien op Waterpop: The Postmen. Heerlijke festival muziek, swingt als de neten, mede door die liveband, maar een uur is echt teveel. En Epica maakt de beste Gothic die ik tot nu toe gehoord heb, alleen zou het helemaal top zijn als die "zanger" eens ging zingen in plaats van het geluid van een doortrekkend toilet te maken....