Soms heb je van die nummers, die hoor je een keer en vervolgens blijven ze in je hoofd hangen, hangen, hangen etc. Je hoort ze een keer en vervolgens dringt er een refreintje, loopje, riedeltje etc. in je hoofd om daar de eerst komende tijd te blijven rondspoken. En dan heb ik het niet over uren, maar over dagen, weken. Kan best lastig zijn als je het nummer hoort in de late uurtjes bij de VPRO want dan is het even zoeken voor je weet wat het is, maar de laatste keer dat me het gebeurde was het niet bij de VPRO. Maar gewoon ergens overdag bij 3FM waar de toenmalige nieuwe single van Eminem gedraaid werd; Lose Yourself. Nu had ik met Eminem sowieso al een soort van haat-liefde verhouding want ik vond eerdere singles van hem ook al goed, maar ik durfde niet aan een heel album omdat ik bang was dat dat tegen zou vallen. En ik ben geen single koper...
Maar goed, Lose Yourself dus. Wereldnummer. Lekker intro, er zit een lekker pianoriedeltje in, alle instrumenten klinken echt en ook de rap flowt als de beste. En ik ben niet eens een rapfan. Aangezien ik geen single koper ben, meteen het nummer maar binnengetrokken via de reguliere p2p kanalen zodat het lekker uren per dag op de repeat door het huis kon galmen. En dat deed het....
Maar zoals wellicht bekend is Lose Yourself de titel song van de film 8 Mile, met in de hoofdrol Eminem. Een film, door heem, rond hem en met hem geschreven. Over het algemeen is dat een reden om heel hard weg te lopen, want daar krijg je wangedrochten van van de eerste orde. Ik noem alleen maar een Spicegirls The Movie of, dichter bij huis, die Dolly Dots film. Maar de recensies waren toch nog redelijk positief en met Lose Yourself rondspokend in mijn hoofd werd het dan maar toch tijd om eens te gaan kijken. Wat dus onlangs is gebeurd.
Het verhaal stelt niet zo heel veel voor. Trailer trash kerel maakt de verkering uit, trekt weer in bij zijn alcoholistische moeder, werkt in een staal fabriek aan de rand van de goot en probeert het ondertussen als rapper te maken. Er zitten veel losse lijnen in, veel verhaallijnen worden amper uitgewerkt (wiens dochter is Lily?). Het verhaal duurt een week laat ook zo’n beetje iedere dag zien, waarin onze held heel voorspelbaar transformeert van choker tot held en ondertussen met zijn vrienden allerlei avonturen beleeft. Het klinkt allemaal heel simpel en dat is het wellicht ook, maar ik heb me geen moment verveeld. Als je niet met al te veel pretenties naar de film gaat heb je een vermakelijke film, over de strijd van een blanke in een door zwarten gedomineerde wereld (met ditto racisme overigens). Er gebeurt genoeg om niet vervelend te worden en ook Lose Yourself komt in verschillende gedaantes voorbij. En die rappbattle aan het eind was toch behoorlijk stoer...
Ik kwam met een tevreden gevoel de bioscoop uit in de wetenschap dat ik geen jaarlijstjes voer gezien heb, maar toch met een gerust hart aan het bier kon. En de naam van Eminem bijschrijven in de lijst van linkshandige genieen...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten