In deze duistere tijden, vol ramp en tegenspoed van Apocaliptische aard, weet een mens soms ook niet waar hij het zoeken moet. Dolend zoek je je een weg in dit Aardsch tranendal, niet weten wat Goed en Kwaad is, wie de Duivel en waar de Engelen. En twijfelend of we hier te maken hebben met Jobstijdingen, 7 of meer Plagen, Babylonische spraakverwarringen en ander ongegrief van Hoger Aard blijkt er toch een stukje licht in de duisternis te zijn. Een stukje licht in de vorm van Dave Eugene Edwards' Woven Hand, een van God's vreemdere creaturen op dees'aard. En ook al zingt hij "Ain't No Sunshine" (helaas niet in de Stadsschouwburg gisteravond), toch brengt hij ons het Licht. Gezeten vooraan op het podium, op een pianokruk met om het heen een keur aan snaarinstrumenten van diverse pluimage en een tweetal microfoons (een normale en zo'n mooie vierkante oude) en ondersteund door een drietal, zich bescheiden opstellend, zeer vakkundige bandleden, bracht Dave Eugene zijn evangelie alsof zijn leven ervan afhing en de Duvel en zijn Ouwe moer 'm op de hielen zat. Virtuoos spelend op alles dat vier of meer snaren had (banjo's, luiten in diverse soorten en maten en gitaren in diverse soorten en maten, waaronder een prachtige rode Gibson (ES135 waarschijnlijk)), spuwde hij zijn klaagzangen over die Aards Tranendal en zijn kostgangers de schouwburg in, onderwijl zijn boetedoeningen badend in de tremelo. De aarde stond even stil, Bush en Hoessein bestonden niet meer, het was alleen Dave Eugene, ondergetekende en de Boodschap. Prachtig, intens en vol passie. Zoals de boodschap gebracht dient te worden. Na de afsluiter My russia, in een bloedstollende versie, die zelfs de Verdoemden de Hemel weer in doet rennen, zag de wereld er weer een stukje beter en lichter uit. En heb ik weer hoop. Want Dave Eugene Edwards waakt over ons.
Haleluja!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten