Een dagje ziek zijn heeft zo zijn prettige bijkomstigheden. Ik heb nu eindelijk eens de debuutroman van Leo Kenter (voormalig drummer van de Tröckener Kecks) uitgelezen. Eerste conclusie over De Kameleons, een geinig boek, maar het heeft vooral veel weg van een kinderboek.
Twee vriendjes richten een bandje op om de wereld te gaan veroveren. En aangezien ze in het Nederlands zingen is die wereld al snel beperkt tot Nederland en Vlaanderen. Aan het eind hebben ze die wereld veroverd en vraagt de ikpersoon (drummer in het bandje (hoe toevallig) zich af of dit wel alles is. Daarnaast is zijn oude vriend (de zanger Richard de Koning, ook toevallig de hoofdpersoon in Rick de Leeuw’s debuut roman) wel heel erg van hem vervreemd door het succes.
Anyway, hoewel dus geinig laat het boek uiteindelijk onbevredigend. De verschillende verhaallijnen worden niet goed uitgewerkt, er zijn een hoop losse eindjes, er zitten rare sprongen in het boek en het eind komt onbevredigend snel. Tot slot is de toon me net te simpel, mede doordat er nogal simpel over bepaalde (zware) onderwerpen heen gestapt wordt (waar is Katinka ineens, er overlijden wel heel snel ineens twee min of meer belangrijke mensen, Loos huppelt te pas en te onpas door het verhaal...). Songteksten schrijven blijkt toch wat anders dan een roman. Overigens kijk ik wel uit naar een volgend verhaal van Leo, want hoewel er een hoop aan te merken was (IMHO) was het eindresultaat toch best het lezen waard. Dit in tegenstelling bijvoorbeeld tot The Lau’s verhalen bundel...
Een ding blijft mij echter nog intrigeren; ik neem aan dat het een fictief verhaal is, dat gebaseerd is op bepaalde ervaringen van Leo opgedaan bij de Tröckener Kecks. Maar waar houdt de fictie op en wordt het (auto)biografisch...
(met dank aan Jan Peter voor het beschikbaar stellen van het boek)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten