zaterdag 23 mei 2009

Sophia en het kwartje...

De eerste keer dat we elkaar zagen, dat was geen doorslaand succes. Robin Proper-Sheppard had The God Machine opgedoekt en was voor zichzelf begonnen onder de noemer Sophia. Hij opende voor Live, in Paradiso, in een tijd dat Live nog goed was. De zaal was vol en Robin deed zijn best om die volle zaal tegen te krijgen door tien minuten lang een akkoord te rammen op een akoestische gitaar. Het publiek reageerde inderdaad ronduit negatief door Robin van het podium af te boe’en, maar hij ging pas nadat hij zijn gitaar stukgeslagen had. Een volslagen potsierlijke vertoning was het en sindsdien het ik Proper-Sheppard ook niet meer serieus genomen. Althans, lange tijd niet. Ik kruiste zijn pad weer bij een concert van het zeer ondergewaardeerde Toshack Highway. Geen band van Proper-Sheppard, maar van Adam Franklin, van Swerediver faam. Robin deed wat hand- en spandiensten in de tourband. Na afloop van dat concert raakte ik met Proper-Sheppard en bleek het een zeer beminnelijke vent. Ik heb’m overigens niet aangesproken over dat Live debacle. Ondertussen bleven goede vrienden Sophia en The Godmachine draaien en ergens wist ik, dit is mijn genre, maar het kwartje wilde nooit vallen. Echter, Proper-Sheppard’s laatste werkje There are no goodbyes, is alleraardigst en gaat in de richting van een band als Anathema, die ik wel erg goed vind. Reden dus om het pad van Proper-Sheppard maar weer eens te kruizen.

Druk is het niet in Paradiso en dat is ook wel eens prettig. Stil wel, want de fans van Sophia weten dat je niet door de muziek heen moet lullen. Veel jonge vrouwen overigens ook, die Sophia goed kunnen waarderen. Proper-Sheppard heeft 9 medemusici meegenomen, er zit een heus strijkkwartet op het podium en toont zich opmerkelijk gedreven. Alleen valt bij mij weer het kwartje niet. Een groot zanger is Robin niet en een briljant gitarist ook niet. Daardoor blijft alles een beetje in een toon hangen. De nummers hebben een opvallend gebrek aan variatie. Pas in de toegift, als de distortion ingedrukt wordt, dan gaat het los en wordt het goed. Of eigenlijk beter, want slecht is het nooit en de kwaliteit spat er van af. Maar het raakt me niet. Kortom, Robin en ik zijn weer on speaking terms, maar ik zal er geen cd extra om kopen, helaas. En dat is toch jammer voor zo’n goede artiest…

Geen opmerkingen: